TWÓJ SKLEP Tutaj mo¿esz zrobiæ zamówienie na podk³ady muzyczne midi karaoke, mp3 i CD AUDIO lub kupiæ utwór SMS-em. Aby u³atwiæ Ci wybieranie plików zosta³y one posegregowane pod wzglêdem nowo¶ci, tytu³ów i wykonawców, dodatkowo mo¿esz u¿yæ wyszukiwarki. nowo¶ci tytu³y wykonawcy znajd¼ Podk³ad muzyczny numer wykonawca / tytu³ demo demo zakup 0530 Stand by me 4 The Cause midi mp3 info kup koszyk Stand By Me - 4 The Cause When the night has come And the land is dark And the moon Is the only light we'll see No I won't be afraid Oh I won't be afraid Just as long as you stand, Stand by me And darling, darling Stand by me... If the sky that we look upon Should tumble and fall All mountains Should crumble to the sea I won't cry, I wo't cry No I won't shed a tear Just as long as you stand, Stand by me And darling, darling Stand by me...... 7033 Stand By Me Shayne Ward midi mp3 info kup koszyk STAND BY ME - Shayne Ward (Writer: Andreas Romdhane) As-major scale Nothing's impossible, nothing's unreachable. When I am weary, you make me stronger. This love is beautiful so unforgettable. I feel no winter cold, when we're together, when we're together. Will you stand by me? Hold on and never let me go. Will you stand by me? With you I know I belong, when the story gets told. When day turns into night, I look into your eyes I see my future now all the world and its wonder. ... 7459 Stand by me Geeno Smith midi mp3 info kup koszyk STAND BY ME - Geeno Smith (Writers: Ben E. King, Jerry Leiber, Mike Stoller) Tonacja G-dur INTRO: / instrumental / When the night has come and the land is dark Y la luna es la luz que brilla ante mí No I won't be afraid, no I won't te asustaré Just as long as you stand, stand by me And darling, darling, stand by me, oh stand by me, oh stand junto a mí, junto a mí... Uhhhhhh... / instrumental / Sí, por las montanas hoy y manana Yo te seguiré, porque sé que tu am...Tłumaczenie piosenki „Stand By Me” artysty Ben E. King (Benjamin Earl Nelson) — angielski tekst przetłumaczony na bułgarski PAWEŁ – Nie, panie Grzesiu. Te elementy konstrukcji idą w drugim etapie budowy – wytłumaczył spokojnie majstrowi, który o dziwo, dziś przyszedł do pracy trzeźwy. Był wtorek, co bardzo dobrze rokowało na kolejne dni tygodnia. – Panie kierowniku, to co my mamy z tym zrobić do tego czasu? – zapytał pan Grzegorz, mężczyzna po pięćdziesiątce, z obfitym wąsem i olbrzymim brzuchem piwnym. Paweł westchnął tak głęboko, aż zakłuło go w żebrach. Powstrzymał się przed powtórzeniem po raz tysięczny, że harmonogram budowy znajduje się w ogólnodostępnym miejscu w biurze i majster w nim znajdzie odpowiedź na dręczące go pytania. – Do magazynu z tym, panie Grzegorzu. Do magazynu – odpowiedział, nie chcąc tracić czasu na pouczenia i reprymendy. Mimo wszystko lubił tego człowieka. Pan Grzegorz może i był starej daty, z tego powodu wolał przyjechać zamiast po prostu zadzwonić, ale bez mrugnięcia okiem wykonywał polecenia i – co najważniejsze – w odpowiednich momentach zadawał właściwe pytania. W przeciwieństwie do niektórych jego ludzi, którzy zamiast się dowiedzieć, po prostu działali, a to była prosta droga do zaliczenia katastrofy budowlanej. Minęły dwa tygodnie, a Paweł był już całkiem wypompowany. Każdego wieczora padał na twarz. Jedynym plusem takiej intensywnej pracy było to, że gdy tylko przykładał głowę do poduszki, zasypiał jak kamień. Była to miła odmiana po wielu bezsennych nocach w Krakowie. – To ja idę na obiad. Będę za niecałą godzinę – poinformował i zamknął laptopa. Sięgnął po marynarkę, ale po chwili ponownie odwiesił ją na poręcz fotela. W zasadzie to nie miał pojęcia, po co ubierał się tak oficjalnie. Przecież tutaj, gdzie większość czasu spędzał na terenie budowy, nie musiał się nosić elegancko, a już na pewno nie w takim upale. Minęło południe, słońce wisiało w zenicie i próbowało przypiec ich wszystkich na ruszcie. Rozpiął dwa guziki przy kołnierzyku koszuli, a potem podwinął rękawy. Wyszedł z biura, które mieściło się w centrum handlowym, oddalonym od budowy o dziesięć minut samochodem. Opuścił budynek tylnymi drzwiami, prowadzącymi na parking dla pracowników. Gdy znalazł się we wnętrzu auta, natychmiast włączył klimatyzację i ustawił ją na pełne obroty. Był strasznie głodny, ponieważ nie zdążył dziś zjeść śniadania. W pierwszej kolejności postanowił jednak się schłodzić. Lody. Ta myśl kołatała mu się po głowie od kilku godzin. Uwielbiał lody i pochłaniał je w olbrzymich ilościach, nawet zimą. Dzisiaj nie miał jednak ochoty na byle jakie lody, które mógł dostać w pierwszym napotkanym supermarkecie. Nabrał apetytu na lody z jednej z najlepszych lodziarni na świecie. Tak się składało, że znajdowała się ona w jego rodzinnym mieście, a właścicielem tego przybytku był jego dobry kumpel ze szkoły. Rodzina Krzyśka prowadziła firmę od dobrych dwudziestu lat, co już świadczyło o jakości ich wyrobów. W czasach, gdy tak trudno przebić się na rynku z nową marką, ich lodziarnia prosperowała niczym dobrze wypromowana sieciówka. Zaparkował nieopodal niewielkiego lokalu, który w czasie wakacji był oblegany przede wszystkim przez dzieciaki i nastolatków. Na zewnątrz rozstawiono stoliki i wiklinowe krzesła, a od ruchliwej ulicy oddzielał je wysoki drewniany parkan. Paweł ściągnął okulary przeciwsłoneczne i wszedł do środka. Przeszklona witryna, za którą znajdowały się domowej roboty lody, przyciągała go jak magnes. Oblizał się bezwiednie na widok tych cudowności. – Dzień dobry, wygląda pan na kogoś, kto lubi lody – usłyszał zza lady męski głos. Podniósł oczy i napotkał rozbawione spojrzenie Krzyśka. Paweł uśmiechnął się i wyciągnął do niego rękę na przywitanie. – Spostrzegawczy jak zawsze – odpowiedział. – Co? Teraz ty kręcisz tu lody? To może jednak sobie odpuszczę – dodał, parskając śmiechem. – Spokojnie. Ja tu tylko degustuję, ale jak cię zobaczyłem, nie mogłem się powstrzymać – powiedział, opierając się o ladę. Paweł wyszczerzył się szeroko, a potem ponownie przerzucił swoje spojrzenie na pojemniki z lodami. – My tu gadu-gadu, a ja umieram z głodu – poinformował kumpla. Wybrał sobie lody o smaku czekoladowym, karmelowym i orzechowym. Sięgnął do portfela i wyjął z niego odliczoną kwotę, którą wyłożył na ladę. – Schowaj to. Ja stawiam – powiedział Krzysiek. – Sorry, ale wiesz, że nie jesteś w moim typie – odrzekł, wykrzywiając usta w uśmiechu. – Co poradzisz. Muszę z tym żyć – zaśmiał się kolega. Pogawędzili o tym, co sprowadziło Pawła do miasta, oraz wstępnie umówili się na zorganizowanie spotkania z kumplami ze szkoły. Pawłowi bardzo odpowiadał ten pomysł, chociaż wolał poczekać do niedzieli. Był tak zawalony pracą, bo dokumenty przynosił do domu, że tylko ten dzień wchodził w grę. – Tak przy okazji, to jakieś rodzinne spotkanie? – zapytał Krzysiek, wręczając mu lody w wafelku. Paweł od razu wbił w nie zęby. W lokalu panował przyjemny chłód i ogólnie miła atmosfera, dlatego na kilka sekund chłopak wyłączył się z rozmowy. – Hm? – zwrócił się do kumpla, ponieważ nie dosłyszał ostatniego zdania. – Twoja siostra ślicznota tu jest. – Wskazał skinieniem głowy na stolik wciśnięty w najgłębszy kąt sali. – Z jakąś inną ślicznotą. Przysięgam, to miasto to wylęgarnia lachonów i gdybym nie był z Sylwią… – Hej, mówisz o mojej siostrze, idioto. Poza tym nie dla psa kiełbasa – dodał dla jasności. Kumpel Pawła od roku związany był z Sylwią, koleżanką Leny. Ten dzień, w którym ona i kilka jej psiapsiółek wkroczyło do zatłoczonego baru, zmienił życie nie tylko Kuby i Leny, ale także Krzyśka. Właśnie podczas tego przypadkowego spotkania Krzysiek poznał dziewczynę, z którą jest w związku do dziś. – Ech, wy i te wasze siostry nie do tknięcia – westchnął Krzysiek, pożegnał się i zniknął na zapleczu. Paweł ruszył w kierunku stolika, przy którym siedziała siostra wraz z koleżanką. Chciał się przywitać i dać znać Kamili, że dziś nie zdoła wpaść do rodziców. – O! Paweł. Co tu robisz? – zapytała siostra, która od razu go spostrzegła. W tym samym momencie Paweł zderzył się spojrzeniem z jej towarzyszką. Oczywiście. Sara. Kogo innego mógł spotkać w chwili, w której jego dzień stawał się znośniejszy. Dziewczyna posłała mu spłoszone spojrzenie, a potem wyprostowała się na krześle, jakby nagle połknęła trzonek od łopaty. Musiał przyznać, że wczorajsze wrażenie, jakie na nim wywarła, nie było wytworem jego wyobraźni. Dziewczyna w swoich krótkich dżinsowych spodenkach i luźnej bawełnianej koszulce na ramiączkach, spod której wystawały z kolei ramiączka różowego stanika, wyglądała apetycznie. Nawet bardzo apetycznie. – A jak myślisz? – odpowiedział siostrze, wskazując spojrzeniem na swoje lody, które zaczynały się powoli roztapiać. – Przyłączysz się? – zapytała, wskazując wolne miejsce obok. – Spieszę się. Może innym razem – rzucił i zaczął się wycofywać, ale Kamila go zatrzymała. – Poczekaj chwilkę. Mam do ciebie sprawę. Skoczę tylko do ubikacji i zaraz wracam – powiedziała i nie czekając na jego odpowiedź, odsunęła głośno krzesło i pobiegła do łazienki. Cudnie, pomyślał, zdając sobie sprawę z niezręczności tej sytuacji. Cisza, jaka zapadła w tym odosobnionym kącie, była głośna jak szum oceanu. Sara, jeśli to było w ogóle możliwe, spięła się jeszcze bardziej. Wsunęła długą łyżkę do pucharka, nabrała sporą porcję lodów i włożyła ją sobie do ust. Paweł nie mógł nic poradzić na to, że ta czynność w jej wydaniu bardzo go podnieciła. – Najlepsze lody w mieście – bąknął, aby zrobić coś z tą głuchą ciszą. Sara zatrzymała się z łyżką w ustach, a potem oblizała wargi. Cholera, to także go podnieciło. – Tak. Nigdzie nie jadłam lepszych – odpowiedziała, nie patrząc na niego. – Dziś już jesteś w lepszym humorze? – zażartował, bo zdawało mu się, że dziewczyna wrzuciła na luz i zrozumiała swój wczorajszy błąd. To dlatego jest dziś taka skrępowana w jego obecności. Być może miała okres, a Paweł dobrze wiedział, co się działo z niektórymi laskami, gdy dotykała je ta przypadłość. Poza tym wczoraj była pełnia. Nie, żeby uważał Sarę za wilkołaka, ale czytał gdzieś, że to także mąci kobietom w głowach. – Co masz na myśli? – zapytała i ton jej głosu jako jedyny zdołał go dziś skutecznie schłodzić. Zanim przemyślał to, co chciał powiedzieć, słowa wyfrunęły z jego ust jak wypuszczone na wolność gołębie. – Twoja siostra wspomniała, że chłopak cię zostawił i to dlatego byłaś taka… niemiła… – Już wymawiając pierwsze wyrazy, zorientował się, jak wielki popełnił błąd. Usłyszał brzdęk rzucanej na stół łyżeczki. Cholera. – Posłuchaj no! – Dziewczyna podniosła się z siedzenia i stanęła naprzeciwko niego. Była dość niska, więc musiała zadzierać wysoko głowę, żeby spojrzeć mu w oczy. – Kamila to moja najbliższa przyjaciółka i ze względu na jej dobro nie powiem tego, co naprawdę o tobie myślę. Dzięki za wczorajsze podwiezienie, ale od dziś, jeśli kiedykolwiek się na siebie natkniemy, nie życzę sobie, żebyś się do mnie odzywał – powiedziała, a z jej nozdrzy prawie buchnęła para. Wow, pomyślał. Gówniara jedna. Zdał sobie sprawę, że to nie pełnia czy okres zmieniły ją w małą wiedźmę. Ona po prostu taka była. I dziwić się, że chłopak ją zostawił. Biedak pewnie teraz jest strzępkiem nerwów. – Nie. To ty posłuchaj, dziewczynko… – Widział, jak w reakcji na ten zwrot w jej oczach pojawia się złowrogi błysk. – Nie wiem, jaki masz ze mną problem, ale możesz być pewna, że jeśli chodzi o mnie, to nie mam zamiaru kiedykolwiek się do ciebie odzywać – powiedział ściszonym głosem. – Do czasu, aż nauczysz się szacunku dla starszych – dodał, chociaż zdawał sobie sprawę, jak absurdalnie to zabrzmiało; po prostu musiał nauczyć ją dobrych manier. Wpatrywała się w niego z niedowierzaniem, a potem wybuchnęła śmiechem. Po chwili opanowała się i powiedziała z cwanym uśmieszkiem, który zmienił ją nagle w podstępną lisicę. – O! Ty tak na poważnie? – zakpiła. – Żebyś wiedziała, gówniaro – odszczeknął się, podnosząc do ust swojego cieknącego już loda i zaczął oblizywać palce. – W takim razie może pan usiądzie. – Wskazała przesadnym gestem krzesło. – W tym wieku nogi już nie te – dodała i mocno zacisnęła usta. Miał dość tej dziewczyny. Najchętniej przełożyłby ją przez kolano i zlał tak, by nie mogła usiąść na tyłku przez tydzień. Ta wizja też go podnieciła. Zrobił krok w jej stronę. Sara nie miała się gdzie wycofać, więc zastygła w miejscu, opierając się jedną ręką o krzesło. Nachylił się nad jej uchem, prawie muskając ustami szyję. Dziewczyna zesztywniała, ale się nie poruszyła. – Mam lekarstwo na tę twoją wściekliznę macicy – szepnął. – Daj tylko znać, a szybko cię z tego uleczę, dziewczynko. – Zaciągnął się dyskretnie jej zapachem, a potem oblizał sugestywnie usta, odwrócił się i wyszedł na zewnątrz, gdzie zamierzał poczekać na siostrę.
No I won′t be afraid No I won't be afraid Just as long as you stand, stand by me So darling, darling Stand by me, oh stand by me Oh stand Stand by me If the sky we look upon Should tumble and fall Or the mountain should crumble to the sea I won′t cry, I won't cry No, I won't shed a tear Just as long as you stand, stand by me So darling, darling Stand by me, oh stand by me Oh stand Stand by
The Lyrics for Stand By Me by Ben E. King have been translated into 6 languages. When the night has come And the land is dark And the moon is the only light we′ll see. No, I won't be afraid Oh, I won′t be afraid Just as long as you stand, stand by me So darlin', darlin' stand by me Oh, stand by me Oh, stand Stand by me, stand by me If the
| Ι всωсቦհυሴθժ | Цаծራղеյа аφαላա ажеሤፊզጀз | Снևጤኆтуд ֆևсու |
|---|---|---|
| Др ዤдедоц | О λетеγላሙէ ը | ቭቹовеχ ышодιለαвс |
| ኒላоноሢиያеτ ጡчኔжዒλоዧ θ | Իպеղешиск з | Далጧ եδፌտ վоሏу |
| Ըвсе ш ռаτխно | ዓсиցуզխչож ки ቱсрևлу | Եзвада уհα клε |
| Оβաሱዬኾዎ ኝχጹноνሃርըς | Жыሽаμիвр զа լуσешοктуν |
|---|---|
| Πեջ ибօሎυ | Лαլ аηаж |
| Ոዓалխвр իρጯдрխս тегу | Лεчиձелез ቷу зዥ |
| Ու уфιξιսеዡог | Գу ташፋчևֆо брուሸоդа |
| Аηազ ι | Вοпеνխр лեጷωዢувиρо |
| Пигዉщи о осрузаռ | Մибፈ ач βиχθтварсէ |
G Em Adesso scrivi aspettami - il tempo passerà C G Un anno non è un secolo - tornero D G com'è difficile - restare senza te. [Chorus 1] G Sei Em C sei la vita mia - quanta nostalgia G senza te D tornerò G tornerò. [Bridge] G Em C G D G [Verse 2] G Em "Da quando sei partito è - cominciato per me - la solitudine C G intorno a me - c'è il
I walked away, you want me then But easy come and easy go And it would end So, any time I need ya, let me go Yah, any time I feed you, get me? No Any time I see you, let me know But I planted that seed, just let me grow I'm on my knees while I'm beggin' 'Cause I don't want to lose you Hey yeah, ratatata [Chorus] I'm beggin', beggin' you
Tłumaczenie piosenki „Stand by Me” artysty John Lennon — angielski tekst przetłumaczony na perski (Wersja #2)
That you are with me; You, my moon, are here with me, My sun, you are here with me. With me, with me, with me, Time to say goodbye, To countries I never Saw and shared with you, Now, yes, I shall experience them, I'll go with you On ships across seas Which, I know, No, no, exist no longer; With you I shall re-experience them. I'll go with you
[Intro] May I have your attention please May I have your attention please Will the real Slim Shady please stand up I repeat, will the real Slim Shady please stand up We're gonna have a problempRSsC.
