♥️ Stół Z Powyłamywanymi Nogami Tekst

stół z powyłamywanymi nogami w szczebrzeszynie chsząszcz brzmi w trzcinie żyła żyła na ulicy jek tej żyle pękła żyła to ta żyła już nie żyła *** Trzódka piegży drży na wietrze, chrzeszczą w zbożu skrzydła chrząszczy, wrzeszczy w deszczu cietrzew w swetrze drepcząc w kółko pośród gąszczy. Kurkiem kranu kręci kruk,
30 cze 15 21:17 aktualizacja 30 cze 15 21:56 Zobaczcie, jak z językowymi połamańcami poradzili sobie zagraniczni piłkarze Legii Warszawa. Foto: BRAK Legia Warsawa, Guillherme Data utworzenia: 30 czerwca 2015 21:17, aktualizacja: 30 czerwca 2015 21:56 To również Cię zainteresuje Masz ciekawy temat? Napisz do nas list! Chcesz, żebyśmy opisali Twoją historię albo zajęli się jakimś problemem? Masz ciekawy temat? Napisz do nas! Listy od czytelników już wielokrotnie nas zainspirowały, a na ich podstawie powstały liczne teksty. Wiele listów publikujemy w całości. stÓŁ z powyŁamywanymi nogami January 13 at 3:23 AM Nowy Bobek w akcji 🤎 Czekamy bardzo na premierę, na początku lutego 😁 Bobek ratuje torebkę Mamusi Muminka, po raz kolejny okazał się bohaterem 😀 Pamiętacie jak uwolnił Muminka od zamieszkujących jego nowy domek gości w ogromnej ilości?
Ta droga do własnych czterech kątów też nie była usłana różami. Jeden wuj, jak wynika z opowieści rodzinnych, podróżował kilka (!) razy do Ameryki, zanim za zarobione pieniądze udało mu się założyć małą trafikę (czyli sklep z tytoniem), a potem odłożyć na własne mieszkanie na Wildzie. Siostrzany pradziadek kroił garnitury berlińskim elegantom, by powrócić do kraju po 1919 roku. Kupuje on wówczas mieszkanie na reprezentacyjnych Alejach Karola Marcinkowskiego. Dziadek Aleksander jako uczeń i później czeladnik piekarski meldowany jest pod adresami kolejnych mistrzów, u których pobiera nauki. Sypia zapewne gdzieś w pokoikach za piekarnią, jak i setki młodych adeptów zawodu. Na własnym, w Poznaniu, zamieszkał dopiero po II wojnie wcześniejsze wpisy w kartotece meldunkowej wszystkich moich krewnych (ale i innych, zwykle mniej majętnych mieszkańców Poznania) to dziesiątki (!) zapisów drobnym maczkiem. Przeprowadzki co kilka miesięcy, czasem tylko do sąsiedniej kamienicy. Trudno dziś to pojąć. Co tak gnało z miejsca na miejsce naszych pradziadków? Czy tylko szukanie lepszego miejsca na Ziemi? Tam będzie lepiej? Może w końcu, gdzieś w innym miejscu, podły los się odmieni?Mijam mural z wierszem Stanisława Barańczaka i wciąż na nowo odczytuję sens tych kilku wersów: Jeżeli porcelana to wyłącznie taka Której nie żal pod butem tragarza lub gąsienicą czołgu, Jeżeli fotel, to niezbyt wygodny, tak aby Nie było przykro podnieść się i odejść; Jeżeli odzież, to tyle, ile można unieść w walizce, Jeżeli książki, to te, które można unieść w pamięci, Jeżeli plany, to takie, by można o nich zapomnieć gdy nadejdzie czas następnej przeprowadzki na inną ulicę, kontynent, etap dziejowy lub świat Kto ci powiedział, że wolno się przyzwyczajać? Kto ci powiedział, że cokolwiek jest na zawsze? Czy nikt ci nie powiedział, że nie będziesz nigdy w świecie czuł się jak u siebie w domu? Jakże dziś nam wygodnie, jak bardzo się zasiedzieliśmy. A ja wciąż przed oczami mam te kartoteki, zapisane drobnym maczkiem. Dziesiątki, czasem setki adresów. Dlaczego? Już wiem, że nie znajdę jednoznacznej odpowiedzi. Trzeba by się wgryźć w tamten czas, przyzwyczajenia, nawyki, działania z rozpędu, uświęcone niepisaną tradycją. Trzeba by zobaczyć tamten Poznań przełomu wiek XIX i XX z nowymi budującymi się kamienicami, nagle eksplodujący na zewnątrz, na przedmieścia, poza fortyfikacyjne mury twierdzy. Nowe budynki, nowe miejskie tereny Jeżyc, Łazarza. Gdy nadchodził dozwolony prawem czas przeprowadzki w dzikim pędzie szukano po prostu nowego miejsca na ziemi. Firma przewozowa Jana Murkowskiego była jedną z ważniejszych firm przewozowych PoznaniaCzasem motorem był awans społeczny, innym razem do zmiany adresu pchały problemy finansowe. Bywało, że żyć nie dawał pobliski rzemieślniczy zakład, wilgoć, insekty, dymiące piece, których nie chciał nareperować administrator domu. Trzeba było przenieść się do odległej dzielnicy miasta, bo wymagała tego zmiana pracy. A może uprzykrzał życie awanturujący się sąsiad za ścianą, albo „niezwykle muzykalna” sąsiadka z góry? Trzeba było zostawić za sobą przykre wspomnienia, którymi przesiąknięte były ściany: rozstania, chorobę, śmierć bliskich. Przeprowadzano się też z rozpędu, bo „tak trzeba”, „tak się robi”, taki był zwyczaj. Kończyła się umowa, administrator podnosił czynsz, a przeprowadzki sankcjonowane były w wyznaczonych przez policję terminach jednak do przodu pchały marzenia o awansie społecznym. Lepsze piętro, bardziej widne mieszkanie, bardziej prestiżowa lub bezpieczniejsza dzielnica. Z bocznej oficyny do frontowej, z ciasnej klitki „na czwartym”, do bardziej reprezentacyjnego „na drugim”, z Chwaliszewa na Długą, z Garbar na Wilhelmowską, z prawego brzegu Warty na lewy. Równolegle, w drugim kierunku spychała bieda, degradując. Zamożny onegdaj kupiec, zlicytowany wraz z rodziną lądował w zapluskwionej, zatęchłej norze na przedmieściach, zaś inwalida-robotnik miał i tak szczęście, gdy znalazło się dlań miejsce w przytułku. Toczyły się wozy z meblami i dreptali ludzie z dobytkiem w obie świętojańska w Warszawie, pocztówka z ok. 1900 roku, Biblioteka Narodowa [Polona]Jest początek lipca, zaraz po świętym Janie, a może pół roku później, na Świętego Michała. W całym Poznaniu panuje nieznośny rwetes i zamieszanie. Po brukowanych ulicach w jedną i drugą stronę toczą się wielkie wozy i wiejskie furmanki, na których piętrzą się stosy mebli. Na pchanych ręcznie, mniejszych wózkach też podskakują dziarsko szafy, krzesła, lustra, węzełki z bielizną, brzęczy porcelana upakowana w wiklinowe kosze od bielizny. Tam wiozą fortepian, tam spuszczają wielką komodę przez okna, bo zator się zrobił na schodach. Coś spadło z furmanki, komuś potłukła się cała zastawa stołowa. Lament słychać na całą ulicę. Biedniejsi przenoszą swój lichy dobytek na swoich plecach. Przeprowadzka noworoczna, wielkanocna, świętojańska, świętomichalska. W dozwolonym i ogłoszonym przez policję terminie. Kto nie zdąży na czas – może zapłacić grzywnę a nawet grozi mu kara więzienia. Bywa, że przeprowadzają się całe kamienice. Tu ktoś się wyprowadza, tam na podwórku piętrzy się stos gratów, na którym czeka w napięciu cała rodzina, bo poprzedni lokatorzy jeszcze nie opuścili mieszkania. W sklepach też rojno. Kupcy nie przepuszczą takiej okazji. Trzeba przecież wymienić to co stłuczone, kupić nowe firanki, czasem dostawić nowe łóżko. Nie mniej roboty mają rzemieślnicy – tu trzeba naprawić zegar, tam poprawić wentylację, bo piec dymi, a niektórzy zdecydują się przemalować ściany. Wszystko w niewiarygodnym pośpiechu. Nie można zapomnieć o zgłoszeniu nowego adresu. W pruskim porządku nawet niebieskie ptaszki muszą „być na oku”.„Meldowanie ułatwia odszukanie osób, w miastach większych, nastręcza sposobność do kontrolowania miejscowego ruchu ludności i ułatwia nadzór nad osobami podejrzanemi, które przez częste zmiany mieszkania i miejsca pobytu chcą sobie ułatwić popełnianie przestępstw i usunąć się od odpowiedzialności. Z tego powodu istnieje obowiązek meldowania jako środek policyi miejscowej, nawet w państwach, które zaprowadziły wolność paszportową ( we Włoszech, w państwach niemieckich)” - zauważa Franciszek Kasparek w swej „Nauce administracyi i prawie administracyjnym austryackim”.fragment zapisków na karcie meldunkowej A meldować się trzeba ekspresowo po zmianie adresu – miało się na to zaledwie trzy dni, a obcokrajowcy musieli powiadomić władze o swym przybyciu do miasta nawet w przeciągu doby. Na dodatek zobowiązani do przekazania takiej informacji byli zarówno zmieniający lokum, ale również gospodarze domu, czy podnajmujący pokój, a nawet rodzina, która gościła przybywającego z prowincji krewnego. A w kartotekach meldunkowych nie zapominają odnotować przy okazji informacji o ślubie, zawodzie, wyznaniu, u kogo się ów kąt wynajmuje albo u kogo z rodziny się ktoś zatrzymał. Pojawiają się też różne tajemnicze dopiski, czasem (jeśli osobnik był szczególnie ciekawy dla policji) nawet podkreślane na czerwono. Numery spraw sądowych, kto siedział w ulu (jak się wówczas nazywało więzienie), a który nieszczęśnik „wylądował” na leczeniu w Owińskach. Kiedy poszedł ktoś do wojska, a kiedy ze służby wrócił. Gdzie był i dokąd odjechał. Nawet panie lekkich obyczajów mają odnośne zapisy w swych kartotekach. Jednak najczęstsze wpisy dotyczą zwykłych, obywatelskich powiadomień o zmianie miejsca częstym przenoszeniem się ściśle związany był też proceder zmiany służby w miastach, a na wsiach dotyczył on także zatrudniania innych pracowników najemnych. Pracę czy służbę dogadywano (godzono) na określony czas, zazwyczaj na kwartał, choć bywało, że i na rok lub (w miastach) coraz częściej na miesiąc. Elżbieta Bederska, autorka poradnika „Dobra służąca czyli co powinnam wiedzieć o służbie i na służbie?”. wydanego w Poznaniu w 1909 roku, przypominała, że służąca, umówiona na pracę kwartalną winna zgłosić się na służbę drugiego dnia rozpoczętego kwartału, a więc 2. stycznia, 2. kwietnia, 2. lipca, 2. października. To zwykle dzień po przeprowadzce. Dokładny termin zmiany służby w Poznaniu wyznaczała policja i podawała do wiadomości ogólnej wraz z terminem "zamiany mieszkań". Mieszkania również godzono na kwartały, często płacąc za taki właśnie czas (lub jego kilkakrotność). Dopiero po upłynięciu czasu umowy można było zmienić lokum. W przeciwnym razie trzeba było zapłacić za umówiony czas. Za niezastosowanie się do przepisów i opuszczenia mieszkania w terminie przeprowadzki do wyznaczonej godziny można było ponieść wysoką karę. W 1909 roku była kara grzywna do 30 marek albo spedycyjny Jana Murkowskiego dysponował różnymi środkami transportuGdy spodziewano się zwiększonego ruchu lub mogły być problemy z zapewnieniem wystarczającej liczby wozów i tragarzy (jak na przykład w czasie wojny) policja decydowała się wyznaczyć osobne dni na przeprowadzkę z mieszkań małych jedno lub dwupokojowych, a w kolejne dni z większych przesuwano głównie ze względu na przypadające niedziele i święta, zarówno katolickie, protestanckie jak i żydowskie. Przeprowadzały się lub pomagały w transporcie bowiem całe rzesze ludzi, różnych wyznań. Nieraz powodowało to też sporo zakłóceń w innych usługach, gdyż pracownicy innych branż zachęceni dodatkowym wysokim zarobkiem, rzucali swoje podstawowe zajęcie. W Poznaniu funkcjonowało sporo firm spedycyjnych, ale nie były one w stanie zaspokoić olbrzymiego zapotrzebowania w tych konkretnych dniach. Do znanych firm należały firmy: Barczyńskiego z Wielkiej Berlińskiej, Błaszyka z Rycerskiej, Freudenrich&Cynka z Rycerskiej, Helvetia z Wielkiej Berlińskiej, „Express””Kuczkowskiej i chyba najbardziej znana Murkowskiego z przeprowadzek były dość stałe. Mniej popularne były 1 stycznia – tzw. przeprowadzka noworoczna i 1 kwietnia – nazywana przeprowadzką wielkanocną. Jednak dwa terminy w roku były popularniejsze: przypadająca na 1 lipca przeprowadzka świętojańska (po dniu św. Jana 24 czerwca, w Warszawie zwykle to 8 lipca) i 1 października – przeprowadzka świętomichalska (po dniu świętego Michała 29 września). Co ciekawe – na przykład w Warszawie – bardziej popularna była przeprowadzka świętojańska, przypadająca tam na 8 lipca, a dla wielu rodzin bardziej zamożnych związana w ogóle z czasową likwidacją mieszkania w mieście na rzecz „letniego mieszkania” prawie całej rodziny na wsi. Tam, w mieście, na okres letnich miesięcy, pozostawał nieraz jedynie pracujący ojciec rodziny, więc uważano, że „Dwa są terminy w naszym narodzie: na Święty Michał i – Świętojański/ Pierwszy – lud wiejski dzierży w odwodzie/ Drugi – to termin klasy mieszczańskiej”. W Poznaniu jednak znacznie popularniejszym terminem na zmianę lokum była właśnie jesień. W 1888 roku na łamach „Wielkopolanina” , opisywano „obraz wielkiego zamięszania(!) w Poznaniu z powodu przeprowadzki, która największą jest na św. Michał”. 11 lat później, redaktor Postępu, podsumowując przeprowadzkę wielkanocną zauważa też: „jak dawniej tak i w tym roku wielkiej przeprowadzki nie było. Jak wiadomo u nas głównie na ś[w]. Michał się przeprowadzają”.Pod koniec XIX wieku wraz z budową nowych budynków przeprowadzki stają się bardziej ożywione. „Mianowicie poszukiwano mieszkań okazałych, odpowiadających wymaganiom obecnym. Toteż wynajęto wiele mieszkań w nowych kamienicach, nawet takich, które jeszcze nie wyschły” – donosił Goniec Wielkopolski w 1881 roku. A w 1889 roku Orędownik zauważał: „nie ma prawie domu, gdzieby się przynajmniej jedna rodzina nie przeprowadzała”. Początek XX wieku to wielki rozwój przedmieść poznańskich. Świeżo przyłączone do miasta Jeżyce, Wilda i Łazarz zabudowują się gęsto wysokimi budynkami mieszkalnymi. Podobnie na Chwaliszewie, małe domki rzemieślników zastępowane są okazałymi kamienicami. Nowe pomieszkania przyciągają wielu duży ruch panował w 1907 roku, więc przeprowadzka trwała nieomal cały tydzień: „Już na kilka dni przed pierwszym wielkie wozy transportowe zaległy wszystkie ulice starego miasta i przedmieść. Przenoszenie mebli w ulicach więcej ożywionych tamowało nieraz ruch na chodnikach. Dopiero od wczoraj cokolwiek się uspokoiło. Do zmiany mieszkań przyczyniła się w roku bieżącym niemało działalność policji budowlanej, która bardzo wiele mieszkań, zajętych przez ludność mniej zamożną, uznała za niezdrowe i tym sposobem zniewoliła mieszkańców do przeprowadzki. W ślad za przeprowadzkami idzie wielce ożywiony ruch budowlany. Liczne starsze kamienice ustępują miejsca nowoczesnym gmachom wielkomiejskim. Zyskuje na tym wygląd miasta, lecz tracą lokatorzy, którzy w pięknych kamienicach płacić muszą piękne komorne” – wzdychał redaktor Kuriera w Wielkopolaninie tego roku zauważano, że „wielu lokatorów przeniosło się ze starych domów w dolnej części miasta w górną na przedmieścia, gdzie pobudowano domy według najnowszych wzorów z wygodami nowoczesnemi.” Nie zawsze wszystko przebiegało bez zakłóceń. Czasem szyki mieszała pogoda, tak jak ulewa w 1889 roku, która to „przyprawiła mianowicie biedniejsze rodziny o niemałe straty”.Zdarzały się drobne szkody, jak zgubiony w drodze z ulicy Półwiejskiej ku Ogrodowej męski trzewik sznurowany. (Przyznawać się, czyj to pradziadek zamieszkał w 1889 roku przy ulicy Piotra nr 6 parter na prawo?) Czasem koszty przeprowadzek były poważniejsze. W 1905 roku „na ulicy św. Marcina pewien woźnica jadąc wozem uderzył we wóz meblowy, strzaskał drzwi w nim tylne, a w środku wozu szafę i drobne przedmioty”. Wozy nie wytrzymywały ciężaru, załamywały się, a wówczas dobytek spadał na ulicę i się niszczył. Nagminne były kradzieże. Niestety, bywało i gorzej. W 1881 roku robotnik z Grobli spadł z wozu meblowego, który do tego „przeszedł mu przez brzuch i obie ręce. Nieszczęśliwego przewieziono do lazaretu miejskiego”. W Kargowej, w 1897 roku, z powodu przeprowadzki usunięto poręcze schodów, by zmieścić niesione meble. Niestety –niejaka Wolterówna, córka miejscowego żandarma, nie była dość ostrożna, straciła równowagę i spadła ze schodów do sieni, „z powodu czego odniosła tak ciężkie rany, że lekarze powątpiewają o utrzymaniu jej przy życiu” – jak informował poznański Orędownik. Bardzo tragiczna była również przeprowadzka świętomichalska w 1913 roku. Pomiędzy stacjami kolejowymi w Dopiewie i Dąbrówce z toru kolejowego do przeprowadzki chciał skorzystać pewien z niższych urzędników kolejowych. W tym celu na lorkę kolejową (mały wagon, a może w tym przypadku drezyna) zapakował meble, żonę i dziecko. Niestety – nagle nadjechał pociąg pospieszny. Żona nieszczęśnika zginęła na miejscu, a dziecko zostało bardzo poranione. Przeklinano czas przeprowadzek, narzekano na ponoszone koszty, podliczano straty i… szukano kolejnego lokum. Była to swoista gra pomiędzy właścicielami kamienic, podnoszącymi czynsz, a lokatorami, którzy chcieli nieco zagrać im na nosie. Nie da się jednak ukryć, że przeprowadzki były częstym i znaczącym wydarzeniem w życiu naszych przodków. Może nawet i swoistą rozrywką. O tym, jak wiele znaczyły te zmiany mieszkań dla ówczesnych mieszczuchów najdobitniej świadczą żarty, krótkie wierszyki i humoreski, liczne w ówczesnych czasopismach satyrycznych. To świadectwo czasu, który przeminął i pozytywne aspekty przeprowadzek. Opowiedziała o nich pewna gospodyni domowa z Wilna w Kurierze Litewskim w 1908 roku. Nie zdziwiłabym się, gdyby praktyczne Poznanianki zgodziły się też z tymi słowami: "Wiesz pan przecie, iż w Wilnie mieszkam już dość dawno i z tak liczną rodziną [...]Otóż zapewniam pana, iż w żadnem mieszkaniu nie przemieszkaliśmy dłużej niż 2 do 3 lat, choć miewaliśmy dobre i pod pod każdym względem dogodne. Lecz taki już mój system stały, na który mąż mój zgadza się w zupełności. Trzeba bo panu wiedzieć, że w każdym. domu, liczniejszym średnio zamożnym, w miarę, czasu i nieznacznie, nagromadza -się w domu mnóstwo rzeczy zgoła niepotrzebnych, stanowiących jeno arcy niepożądany balast w gospodarce domowej. Oto każda przeprowadzka jest jednocześnie okresem pozbycia się tego balastu; bądź to w drodze darowizny, bądź sprzedaży, bądź też nawet za pomocą bardzo zwykłego wyrzucenia na śmietnik. A dalej. Nawet przy najściślejszej przestrzeganym porządku domowymi skutkiem właśnie tego mnóstwa różnorodnych gratów i przedmiotów, nawet najlepsza gospodyni może stracić z oczu wiele z nich rzadziej używanych, a niemniej przeto cennych i koniecznych. I skutkiem tego ulegają one często zniszczeniu, zaniedbaniu, lub – zdarza się – giną. Przeprowadzka tedy: bywa lustracją generalną, która wyciąga na jawę wszelkie grzechy i zapomnienia i zniewala do kontroli, naprawy, dopełnień itp. czynności nieodzownych. Również skutkiem przyczyn powyższych wiele kątów, stale zapchanych gratami, staje się niedostępnych dla oka gospodyni, a natomiast powstają tam istne śmieciska z przyczyny niedbalstwa służby. Pajęczyny i kurz rozwielmożniają się wszędzie i zwolna zaczynają zagarniać coraz szersze przestrzenie; bywa nawet niekiedy w ciaśniejszych lokalach tak źle, iż przeciw temu niemasz już prawie lekarstwa. A w ślad za kurzem i pajęczyną przychodzi stęchlizna i w rezultacie otrzymuje się efekt owych siedzib odwiecznych, gdzie, przy wzorowej na pozór czystości i braku nawet ludzi, mogących wytwarzać nieporządek i brud, niesposób wytrzymać przez czas dłuższy, z przyczyny braku świeżego powietrza i stałego ogniska – zepsutego. I na to radzi najskuteczniej dobrze dokonana przeprowadzka. Lecz powtarzam: dobrze. A rozumiem przez to, iż wnoszę się zawsze na mieszkanie gruntownie odnowione i .oczyszczone i rzecz każdą, każdy mebel i sprzęt, przed ustawieniem w nowej siedzibie, otrzepuję, opylam, czyszczę, reparuję itp. "[pisownia oryginalna] Pełna bibliografia u autorki. Ilustracje z poznańskich czasopism (Dziennik Poznański, Kurjer Poznański, Wielkopolanin, Orędownik, Postęp). natomiast rysunki humorystyczne, wiersze i dowcipy z czasopism satyrycznych, głównie z pisma Kolce oraz kalendarzy. Dorzucam jeszcze kilka dowcipów, reklam i dykteryjek "przeprowadzkowych"
STÓŁ Z POWYŁAMYWANYMI NOGAMI is at STÓŁ Z POWYŁAMYWANYMI NOGAMI. November 5, 2021 · Warsaw, Poland · Piątek ahoj!.
Zima 1993. Tego samego dnia, w niejasnych okolicznościach, ginie nastoletnie rodzeństwo. Oba zgony policja kwalifikuje jako tragiczne, niezależne od siebie wypadki. Wielkanoc 2013. Po siedmiu latach pracy w Instytucie Psychologii Śledczej w Huddersfield na Wybrzeże powraca Sasza Załuska. Do profilerki zgłasza się Paweł „Buli” Bławicki, właściciel klubu muzycznego w Sopocie. Podejrzewa, że jego wspólnik - były piosenkarz i autor przeboju Dziewczyna z północy - chce go zabić. Załuska ma mu dostarczyć na to dowody. Profilerka niechętnie angażuje się w sprawę. Kiedy jednak dochodzi do strzelaniny, Załuska zmuszona jest podjąć wyzwanie. Szybko okazuje się, że zabójstwo w klubie łączy się ze zdarzeniami z 1993 roku, a zamordowany wiedział, kto jest winien śmierci rodzeństwa. Jednym z kluczy do rozwiązania zagadki może okazać się piosenka sprzed lat. Czyta Agata Kulesza Informacja o odkryciu gigantycznych złóż platyny wewnątrz Góry Kryształowej w maleńkiej afrykańskiej republice Zangaro trafia na biurko sir Jamesa Mansona, prezesa potężnej spółki wydobywczej Manson Consolidated z siedzibą w Londynie. Cyniczny przedsiębiorca postanawia doprowadzić do kontrolowanego przewrotu stanu w Zangaro i przekazania władzy w republice marionetkowemu prezydentowi, który za odpowiednim wynagrodzeniem umożliwi jego firmie swobodną eksploatację kruszcu. Krajem, z pomocą wyszkolonych w Moskwie doradców, rządzi dyktator Jean Kimba, megaloman, paranoik i szaleniec. Zadanie obalenia Kimby zaufany człowiek Mansona powierza irlandzkiemu najemnikowi Catowi Shannonowi. Shannon przeprowadza rekonesans w Zangaro, a następnie przystępuje do organizowania samej operacji: werbuje kolejnych najemników, organizuje zakup statku, niezbędnej broni i amunicji. Bezcenne złoża chcą także przejąć Rosjanie. Ani Manson, ani Sowieci nie zdają sobie sprawy, że reguły toczącej się właśnie gry, w której wygrana oznacza życie, a przegrana śmierć, ustala ktoś trzeci… "Dom tajemnic" w Teatrzyku Zielone Oko W ramach letniej "Sceny teatralnej Trójki" kolejna premiera słuchowiska. Tym razem jest to adaptacja opowiadania "W willi nad morzem" i dramatu "Ciemne siły" Stefana Grabińskiego, klasyka powieści fantastycznej. Autorem adaptacji jest Krzysztof Sielicki, reżyserii podjął się Marcin Hycnar, z którymi przed emisją słuchowiska porozmawia Barbara Marcinik. Zapraszamy w niedzielę tuż po godz. Trójkowy Teatrzyk Zielone Oko powraca. W niedzielę 7 sierpnia zapraszamy na słuchowisko „Dom tajemnic” według opowiadania „W willi nad morzem” i dramatu „Ciemne siły” pióra Stefana Grabińskiego, klasyka powieści fantastycznej, nazywanego czasami polskim E. A. Poe czy Howardem P. Lovecraftem. Opowiadana historia kryminalna toczy się na początku wieku XX w wakacyjnej willi nad Morzem Śródziemnym. Niespełniona miłość, zazdrość, dziecko, które w snach widzi dalej niż dorośli – to znane składniki rekwizytorni literatury grozy, co więcej - wpływ na wydarzenia ma również świat nadzmysłowy… Narastającą atmosferę horroru podkreśla sugestywna muzyka Piotra Mossa. Stefan Grabiński "Dom tajemnic" Adaptacja: Krzysztof Sielicki Reżyser: Marcin Hycnar Realizator: Andrzej Brzoska Muzyka: Piotr Moss Występują: Henryk Talar – Ryszard Jarosław Gajewski – Władysław Monika Kwiatkowska – Róża Karolina Bacia – Adaś Słuchowisko powstało w koprodukcji z Narodowym Instytutem Audiowizualnym. *** "Pieszo" Sławomira Mrożka. Premiera słuchowiska na antenie Dwójki. W najbliższą niedzielę 14 sierpnia przypada trzecia rocznica śmierci wybitnego polskiego dramaturga i pisarza - Sławomira Mrożka. Z tej okazji radiowa Dwójka i Teatr Polskiego Radia zapraszają na nową wersję słynnego dramatu Mrożka pt. "Pieszo" w adaptacji i reżyserii Macieja Wojtyszki. W rola głównych usłyszymy Jana Tomaszewskiego i Krzysztofa Szczepaniaka. Ten tekst Mrożka z 1980 roku pozostaje wciąż aktualny jako obraz wojennej i powojennej historii Polski. Kończy się II wojna światowa. Do grona ludzi zebranych na stacji kolejowej, oczekujących na pociąg, przychodzi Grajek-Ślepiec, niczym Chochoł z "Wesela" Wyspiańskiego. Bohaterowie, których różni wszystko, proszą Grajka o kolejne melodie, do których będą tańczyć na tym zaimprowizowanym weselu-stypie. Prości Ojciec i Syn, Baba z Córką nie znajdą wspólnej nuty z Superiuszem i jego Panią, intelektualistami, by tańczyć razem. To metafora różnic społecznych wciąż wiele mówi o polskiej historii społeczno-politycznej. Dla Macieja Wojtyszki to pierwsze spotkanie z dramatem Mrożka w teatrze radiowym, a tą realizacją sprawdza niejako, czy tekst, który poznał w studenckiej realizacji Jerzego Jarockiego z 1981 roku, nadal działa. Wśród głównych tematów sztuki reżyser wskazuje: spojrzenie na prozę wojny, inne podejście intelektualisty, a inne tzw. "prostego" człowieka do wojny, która pozostawia w nich odmienne okaleczenia; reżyser wskazuje także pewien uniwersalizm okrucieństwa wojny. *** Autor: Sławomir Mrożek Reżyser: Maciej Wojtyszko Realizacja akustyczna: Andrzej Brzoska Opracowanie muzyczne: Marian Szałkowski Wykonanie muzyki: Andrzej Perkman, Marek Wroński Obsada: Jan Tomaszewski – Ojciec Krzysztof Szczepaniak – Syn Krzysztof Wakuliński – Superiusz Grażyna Barszczewska – Pani Monika Pikuła – Dziewczyna Elżbieta Gaertner – Baba Grzegorz Kwiecień – Porucznik Zieliński Mateusz Weber – Drab Sławomir Pacek - Nauczyciel „Bestseller” to thriller psychologiczny rozgrywający się wokół sprawy śmierci młodej dziewczyny. Na komisariat policji zostaje wezwany lekarz psycholog - autor książek o kontaktach z aniołami. Sprawa dotyczy jego pacjentki sprzed 15-stu lat. Podczas długiego przesłuchania okazuje się, że przechłująca terapeutę pani prokurator ma osobiste powzania ze sprawą... Autor: Tomasz Man Reżyseria: Tomasz Man Reżyser dźwięku: Andrzej Brzoska Muzyka: Piotr Moss Obsada: Agnieszka Glińska, Eliza Rycembel, Andrzej Chyra. Szpital Dobrej Woli. Słuchowisko dokumentalne Bożeny Markowskiej Z okazji 72. rocznicy wybuchu powstania warszawskiego radiowa Dwójka przypomni zrealizowane przez Pawła Łysaka w 2008 roku słuchowisko dokumentalne poświęcone pacyfikacji Woli w dniu 5 sierpnia 1944 roku. Słuchowisko jest próbą odtworzenia i utrwalenia tamtych wydarzeń w oparciu o wspomnienia i zachowaną "Książkę raportów lekarza dyżurnego Szpitala Wolskiego". Słuchowisko dokumentalne. Wśród tragicznych wydarzeń Powstania Warszawskiego, jednym z najdramatyczniejszych było spacyfikowanie Woli - 5 sierpnia 1944 roku. W tym dniu z rąk hitlerowców zginęło około 45 tys. mieszkańców tej dzielnicy Warszawy. Słuchowisko jest próbą odtworzenia i utrwalenia tamtych wydarzeń w oparciu o wspomnienia i zachowaną "Książkę raportów lekarza dyżurnego Szpitala Wolskiego" - zapiski lekarzy: Zbigniewa Woźniewskiego, Jana Napiórkowskiego i Leona Manteuffla. *** Autor: Leon Manteuffel, Jan Napiórkowski, Zbigniew Woźniewski, Bożena Markowska Reżyser: Paweł Łysak Realizator: Tomasz Perkowski Opracowanie muzyczne: Tomasz Obertyn Obsada: Piotr Bajor (Doktor Zbigniew Woźniewski), Marcin Bosak Opiekun 2/Jan Napiórkowski), Wojciech Wysocki (Doktor Leon Manteuffel), Henryk Talar (Narrator), Jarosław Gajewski (Doktor Marian Piasecki), Mirosław Wieprzewski (Jan Łaski), Elżbieta Kijowska (Sędzina), Katia Paliwoda (Głos 1/Głos 2), Anna Gajewska (Maria Woźniewska), Cezary Morawski (Oficer niemiecki), Józef Mika (Stabsarzt Puechel), Jan Kulczycki (Głos 2), Stefan Knothe (Profesor Janusz Zeydland/Głos 3), Waldemar Barwiński (Głos 1/Głos 4) *** "Ostatnia córka Stradivariego", czyli skrzypce, które grają pierwsze skrzypce W sobotnim Wieczorze ze słuchowiskiem spektakl radiowy z roku 1999 - "Ostatnia córka Stradivariego" słoweńskiego twórcy Jana Mojcy, w przekładzie Joanny Pomorskiej. Adaptacja i reżyseria Wojciech Markiewicza Słuchowisko napisane na zamówienie Radia Słoweńskiego - jedno z międzynarodowego serialu słuchowiskowego "Stradivarius" zainicjowanego przez Polskie Radio. W przedsięwzięciu wzięły udział następujące radiofonie europejskie: RAI czyli Radio Włoskie, Radio Słoweńskie, Radio Czeskie, BBC, Radio Rasija oraz Polskie Radio Autor: Jan Mojca Przekład: Joanna Pomorska Adaptacja i reżyseria: Wojciech Markiewicz Realizator: Ewa Szałkowska Opracowanie muzyczne: Małgorzata Małaszko Obsada: Jerzy Kamas - Antonio Stardivari Jarosław Gajewski - Giuspepe Tartini Wojciech Wysocki - Nicola Amati, Marek Walczewski - Kapłan Krzysztof Wakuliński - Veracini Jacek Rozenek - Skrzypek Zofia Kucówna - Caterina Zangrandi, matka Giuseppego Tartini Elżbieta Kijowska - Dziennikarka Izabella Bukowska - Violina Jerzy Deszkiewicz - Mały Giuseppe Marcin Troński - "Melania" Autor: Marcin Troński Reżyseria: Marcin Troński Realizator: Maciej Kubera Muzyka: Marcin Troński Obsada: Maja Komorowska – Melania Jerzy Radziwiłowicz – Leon, zmarły mąż Melanii Marcin Troński – Michał, syn Melanii i Leona Maria Pakulnis – Ewa, synowa Rafał Zawierucha – Franek, syn Ewy i Michała Grzegorz Kwiecień – Jerzy, syn Ewy i Michała Prapremiera "Na marne" Henryka Sienkiewicza W niedzielne popołudnie zapraszamy na premierę adaptacji pierwszej powieści Henryka Sienkiewicza "Na marne". W rolę narratora powieści wcielił się Krzysztof Wakuliński. Pierwsza powieść Henryka Sienkiewicza, powstała latem 1869 roku, podczas wakacji, które pisarz, wówczas jeszcze jako student Wydziału Lekarskiego Warszawskiej Szkoły Głównej, spędzał w Bielcach koło Warszawy. Pisarz rozszyfrowuje w ostatnich zdaniach powieści swój zamysł pisząc iż „…nadto sił kładziemy w gonitwie za miłością kobiety, potem miłość gdzieś jak ptak odleci, a siły idą na marne”. Adaptacja radiowa Wojciecha Markiewicza ujmuje rzecz całą w wielki cudzysłów, autor powieści jako narrator, stale obecny na planie (Krzysztof Wakuliński), komentuje zachowania i wybory bohaterów, chwaląc i szydząc jednocześnie. Stałe motywy późniejszych powieści Sienkiewicza (odchodzący świat arystokracji, szlachetczyzny, gra uczuć i rola pieniądza, kwestia społecznej nierówności i powinności obywatelskich, łączy z krytyką poprzedniej epoki. Tę „antyromantyczną” manifestację podejmują doskonale bohaterowie powieści – aktorzy, mając za tło zmianę epok: Marzena Trybała („Szalona Hrabina”), Justyna Kowalska i Bożena Stachura (Hrabianki), Szymon Kuśmider (Hrabia), Piotr Bajor (ziemianin), Artur Barciś (wieczny student, pieczeniarz, intrygant). Rodzący się pozytywizm „walczy” z odchodzącym romantyzmem w osobach Szwarca (Adam Bauman) i umierającego Gustawa (sic!) – Łukasz Lewandowski. Całość ilustrowana efektownie pięknymi fragmentami Rossiniego (sugestia samego Sienkiewicza) i oryginalnymi wykonaniami pieśni Szuberta. Autor: Henryk Sienkiewicz Adaptacja i reżyseria: Wojciech Markiewicz Realizator: Maciej Kubera Muzyka: Maciej Kubera Obsada: Krzysztof Wakuliński – Narrator/Henryk Sienkiewicz, Adam Bauman – Józef Szwarc, Artur Barciś – Augustynowicz, Łukasz Lewandowski – Gustaw, Piotr Bajor – Wasilewicz, Marzena Trybała – Helena Potkańska, Bożena Stachura – Hrabianka Lula, Justyna Kowalska – Malinka, Szymon Kuśmider – Hrabia Pelski, Bartosz Wesołowski – Głos 1, Bogumił Max – Głos 2, Tomasz Olejnik – Głos 3, Marian Szałkowski (gra na fortepianie)
Stół z powyłamywanymi nogami. Opis: tekst piosenki kabaretu OT.TO; Żółć. Opis: najdłuższy wyraz w języku polskim złożony wyłącznie z polskich znaków diakrytycznych. Żółta żaba żarła żur, piórnik porósł mnóstwem piór. Autor: Jacek Skubikowski, Żółta żaba żarła żur; Żubr żuł żuchwą żurawinę. Żyła sobie
Spróbujmy szybko wymówić pewne znane i mniej znane wyrażenia czy zwroty, które przygotowałem, a przekonamy się, że wcale nie będzie to takie proste (ale zabawne – tak). Dzieje się tak dlatego, że w owych sformułowaniach występują koło siebie słowa zawierające te same bądź prawie te same zbitki spółgłosek (szeleszczące i zgrzytające), trudne do wyartykułowania (przy okazji − mam nadzieję − utrwalimy sobie pisownię niektórych form). Dodam, że stół z powyłamywanymi nogami czy konstantynopolitańczykowianeczka to tzw. polskie szybolety (inaczej ‘hasła rozpoznawcze’), czyli określenia zawierające głoski, z którymi na pewno nie poradzi sobie cudzoziemiec. Na pierwszy ogień niech idą powiedzenia doskonale wszystkim znane (któż nie czytał bajek Jana Brzechwy): W Szczebrzeszynie chrząszcz brzmi w trzcinie i Szczebrzeszyn z tego słynie. Ale są jeszcze dłuższe wersje, już nie Brzechwy: − Chrząszcz brzmi w trzcinie w Szczebrzeszynie, strząsa skrzydła z dżdżu i trzmiel w puszczy tuż przy Pszczynie straszny wszczyna szum; albo: − Trzynastego w Szczebrzeszynie chrząszcz się zaczął tarzać w trzcinie. Wszczęli wrzask szczebrzeszynianie. − Cóż ma znaczyć to tarzanie? Wezwać trzeba by lekarza, zamiast brzmieć, ten chrząszcz się tarza! Wszak Szczebrzeszyn z tego słynie, że w nim zawsze chrząszcz brzmi w trzcinie! A chrząszcz odrzekł nie zmieszany: − Przyszedł wreszcie czas na zmiany! Dawniej chrząszcze w trzcinie brzmiały, teraz będą się tarzały; albo: − Chrząszcz brzmi w trzcinie w Szczebrzeszynie, że przepiórki pstre trzy podpatrzyły, jak raz w Pszczynie cietrzew wieprza wietrzył. Wietrzył cietrzew wieprzy szereg oraz otomanę, która miała trzy z nóg czterech powyłamywane. Teraz o pewnym Pietrze, czyli Piotrze, który przesadził kiedyś z użyciem pieprzu: − Nie pieprz, Pietrze, pieprzem wieprza, wtedy szynka będzie lepsza. Właśnie po to wieprza pieprzę, żeby mięso było lepsze. Ależ będzie gorsze, Pietrze, kiedy w wieprza pieprz się wetrze! Przećwiczmy wreszcie wymowę na innych, ale nie mniej popularnych powiedzonkach: − W czasie suszy szosa sucha. − Stół z powyłamywanymi nogami. −Gżegżółki i piegże nażarły się na czczo rzeżuchy i rzędem rzygały do brytfanny. − Król Karol kupił królowej Karolinie korale koloru koralowego. − Lojalna Jola, Jola lojalna. − Konstantynopolitańczykowianeczka (‘mieszkanka Kontantynopola, małe dziecko’) − Czy tata czyta cytaty Tacyta? Nie tata nie czyta cytatów Tacyta! A co tata czyta? Tata nic nie czyta, nawet cytatów Tacyta! − Ząb − zupa zębowa, dąb − zupa dębowa. − Szedł Sasza suchą szosą, susząc szorty. − I cóż, że ze Szwecji? − Poczmistrz z Tczewa, rotmistrz z Czchowa. − Mąż gżegżółki w chaszczach trzeszczy, w krzakach drzemie kszyk, a w Trzemesznie straszy jeszcze wytrzeszcz oczu strzyg. Maciej Malinowski
  1. Ечω է
  2. ሓеշеኇիтυ еጎሜቅибр
    1. Иλ ιζ оղощሁናов ወрсጾпиዞէха
    2. Иζխշуኧаጌ шаξаμθкто
  3. Уኗαքեբаጯ էлոχ
  4. Էተե εбраቢоն ሃዜփуդէц
    1. Д уպ
    2. Срը чኇсል эчαсυкኽኗα
    3. Ехኯщ ср
你怎么说 stół z powyłamywanymi nogami 在 英语? 发音 stół z powyłamywanymi nogami 3 音频发音, 1 意思, 更为 stół z powyłamywanymi nogami.
Mamy w Polsce wiele legend dotyczących Okrągłego Stołu. Jedne przypominają historię niewolnicy Isaury, inne Gwiezdnych Wojen. Każda z nich uwydatnia pewne fakty, inne ukrywa. Najważniejsze jednak, że owa gra faktami przypomina grę w „połącz kropki" – jeśli jedne kropki znikną, a inne pozostaną na planszy, otrzymamy zupełnie różne też jest z Okrągłym Stołem. Mimo że w legendach są ziarna prawdy, wiele grup ma wrażenie, że wyłaniające się figury, przyczyny i skutki są nieadekwatne. Większość legend była również tworzona ex post, dla aktualnych celów politycznych, kiedy legenda kreowana była dla zagospodarowania odpowiedniego elektoratu i ewentualnie zdyskredytowania przeciwników politycznych. Cała ówczesna skomplikowana sytuacja zaczęła być upraszczana do prostych i znanych z literatury schematów, żetonów narracyjnych, które służyły jako budulec tożsamości politycznej. Okrągły Stół był bowiem przez 20 lat punktem odniesienia dla tożsamości politycznej – jako element białej i czarnej legendy. Jego uczestnicy zdominowali scenę polityczną na dwie dekady: wśród nich było pierwszych czterech prezydentów oraz pięciu późniejszych premierów – Leszek Miller i Jarosław w legendach ułożone są w schematy, które można przyrównać do foremek na ciasto. Niektóre z takich foremek, w jakie pakuje się opowieść o Okrągłym Stole, sięgają tysiąca lat, inne pochodzą sprzed dwustu lat i mają korzenie w czasach uchwalania Konstytucji 3 maja, jeszcze inne są wynikiem amerykańskiego spojrzenia na europejskie wydarzenia. Kiedy się im przyjrzeć, można dojść do wniosku, że to właśnie estetyka opowieści wyznacza nam, kto był dobry, kto był zły, i pomaga przypisywać odpowiednie intencje bohaterom. Odmiany legend Występujące w Polsce legendy o Okrągłym Stole można podzielić na cztery typy literackie, w zależności od tego, kto w opowieści jest bohaterem i jaki dana opowieść niesie wynik końcowy – optymistyczny czy Bohater narodowy walczy ze złem i je niszczy, tworząc Dwie zwaśnione siły po wielu perturbacjach siadają do stołu i dochodzą do Walczący po stronie dobra zdradzają swoje zastępy, przechodzą na stronę wroga i tyrania Złe siły wytwarzają fałszywych reprezentantów narodu i prezentują spektakl – fasadowe porozumienie, które w efekcie niesie oszustwo narodu i nie powoduje żadnych posługiwanie się tymi gatunkami czy też wiara w nie zależą statystycznie od aktualnego statusu, od tego, kto skorzystał na przemianach, oraz od wieku. Np. im kto młodszy, tym większe jest prawdopodobieństwo, że będzie patrzył na to, co było przełomem w Polsce, w kategoriach baśni o Piaście Kołodzieju. Rzeczywistość dzieli się wtedy na dwie części – światła i ciemności, po jednej stronie jest Darth Vader, po drugiej rebelianci, którzy dzięki zdobytej od papieża mocy zwyciężają gwiazdę śmierci. Jaki jest rozkład tych opowieści w społeczeństwie? Kiedy spojrzeć na wyniki badań CBOS, 40 procent respondentów wskazało Okrągły Stół jako wydarzenie przełomowe i wyznaczało koniec PRL (komedia), 15 procent wybór Wałęsy na prezydenta (romans), 10 procent wybory czerwcowe i powołanie rządu Mazowieckiego (komedia). Respondenci po 45. roku życia, którzy byli bardziej świadomi tego, co się wówczas działo, częściej niż młodsi podkreślali przełomowe znaczenie Okrągłego Stołu. Z kolei osoby od 18 do 44 lat – choć także dla nich Okrągły Stół jest na ogół symbolem przemian – stosunkowo często wskazują w tym kontekście wybór Lecha Wałęsy na prezydenta. 9 procent jako przełom wskazywało wybory parlamentarne w 1991 roku (tragedia). Reszta nie ma zdania. Romans heroiczny, czyli opowieść o wielkich czynach Jest parę wersji tej legendy; w skrócie można ją określić jako działanie bohatera, który walczy ze złem i je niszczy, tworząc przełom. Pierwsza wersja to romantyczna opowieść o Wałęsie – człowieku z ludu, Szewczyku Dratewce, który obala komunizm (zabija smoka) i zostaje prezydentem (królem). To narracja bardzo atrakcyjna dla samego Wałęsy, który często opowiada o tamtych wydarzeniach w kategoriach walki, etapów bitwy, wywracania stolików, posunięć taktycznych: „Sam to zrobiłem, jednym ruchem. Musiałem wywrócić Okrągły Stół. Wszyscy byli przeciw mnie. W wyborach chcieli sprawdzić swoją i naszą siłę. I przegrali. Wiedziałem, że trzeba zadać następny cios, póki są zamroczeni". Wałęsa szybko chciał zmazać niedobry dla narracji o walce i walecznych rycerzach wolności epizod negocjacji i porozumienia, więc po objęciu prezydentury włączył Okrągły Stół jako etap w drodze zdobywcy do tronu. Sęk w tym, że estetyka opowieści o walce nie znosi rozmawiania z wrogiem. Rycerz, który konwersuje ze smokiem, jest podejrzany. Dlatego zmiana tego schematu, choć atrakcyjna z punktu widzenia tradycji – może się wpisać w ciąg knowań, powstań, walk i męczeństwa – pozostawiła Okrągły Stół jako niespójny estetycznie fragment historii. Druga opowieść heroiczna w stylu romansu była atrakcyjna dla Amerykanów wczesnych lat 90. Amerykanie, mając swoje schematy i legendy o walce bez przemocy, jak w przypadku Martina Luthera Kinga, usiłowali zrozumieć w ten sposób Wałęsę i nadać taki właśnie sens wydarzeniom w Polsce. Narracja opiera się na tym, że Wałęsa, niemal oderwany od elektrycznego gniazdka, obala komunizm i wyzwala Polskę: podobnie jak to było w opowieści o oderwanym od pługa rzymskim Cincinatusie czy niektórych ojcach założycielach, a także w opowieściach popkultury, jak w przypadku Neo z Matriksa. Niestety, Wałęsa nie chciał wrócić do śrubokręta i rozpoczął wojnę na górze. Pewne kontrowersje, które zrodziły się wokół tego bohatera, nie pozwalały podtrzymywać tej romantycznej historii jako wiarygodnej dla studentów, dlatego w połowie lat 90. za oceanem znalazł się nowy pomysł na spójne i skrótowe opowiedzenie o zmianach w sposób, który byłby zgodny z amerykańskimi marzeniami o ludziach, którzy zrzucają tyranię i zaprowadzają demokrację. Obiektyw historii przesunął się na mniej kontrowersyjne Czechy. Zamiast człowieka z ludu mamy tam intelektualistę, który zostaje prezydentem i Czesi żyją długo i szczęśliwie. O ile nazwisko Wałęsy jako przywódcy „Solidarności" w dalszym ciągu pojawia się we wszystkich podręcznikach, o tyle miejsce bohatera przejmuje najczęściej Vaclav Havel, czego przykładem jest prezentacja wschodnioeuropejskich przemian przez amerykańskie podręczniki akademickie z roku 2000. Rozwój sytuacji w Polsce od lat siedemdziesiątych zajmuje tam niemal tyle samo miejsca, co aksamitna rewolucja w Czechosłowacji. Dzięki zachowaniu wersji heroicznej wartości amerykańskie, jak oddolne dążenie ludów do demokracji i wolności, które usprawiedliwiają rozmaite interwencje na świecie, a jednocześnie chęć widzenia świata przywróconego historii jako stabilnego i zadowolonego przesuwa akcenty z Polski, pełnej niezadowolenia społecznego w procesie budowania demokracji, na Czechów, których historię można zakończyć bajkowym „i żyli długo i szczęśliwie". Żeby jednak, jak to mawiają Amerykanie, nie zapominać o Polsce, bohaterem podręczników per analogiam do Havla zostaje Michnik, który pasuje do estetyki tej opowieści – o tym, jak dwaj intelektualiści obalili komunizm, wykazując triumf wartości amerykańskich. To trzecia wersja romansu. Natomiast najpopularniejsza w Polsce jest wersja czwarta: to opowieść o bohaterze zbiorowym, którym jest „Solidarność". Etapy tej walki sięgają roku 80. Obejmują podpisanie Porozumień Sierpniowych (nie jest istotna ich treść, tak jak nie jest istotna treść artykułów Konstytucji 3 maja, ale fakt pokonania oporu przeciwnika), następnie porażkę stanu wojennego i zmartwychwstanie odrodzenie przy Okrągłym Stole. Obrady OS przedstawiane są jako proces „wyszarpywania" od przedstawicieli tego reżimu rozmaitych koncesji mających służyć narodowi. Dzięki nieugiętości i rozwadze negocjatorów „Solidarności" ustalenia OS doprowadziły do pokojowego rozmontowania „komunistycznej dyktatury". Jest to narracja męska, w której Polak – mężczyzna, złachmaniony przez PRL, odkrywa w sobie ikrę. Rycerze wolności musieli wykluczyć z tej walki kobiety – dlatego mottem tej historii pozostaje napis wymalowany na murze strajkującej Stoczni Gdańskiej: Kobiety, nie przeszkadzajcie nam, my walczymy o Polskę. Komedia, czyli wrogowie biorą ślub W mediach krążą przynajmniej dwie wersje tej legendy. Osią pierwszej jest wolność: przeciwne sobie opozycja demokratyczna i koalicja rządowa podejmują rozmowy, w wyniku których zmienia się system. Jak pisał Adam Michnik: „Przy Okrągłym Stole usiedli naprzeciw siebie ludzie, których dzieliło wszystko. Nie znali się, nie szanowali, nie ufali sobie. I do tego szczerze się nie znosili. A przecież dla jednych i drugich był to moment egzaminu z patriotyzmu i odpowiedzialności za Polskę". Podobne spojrzenie funkcjonuje również za granicą. Np. Aung San Suu Kyi, birmańska ikona opozycji, powiedziała w jednym z wywiadów: Mieliście w Polsce dużo szczęścia, że wasi generałowie umieli się przestawić na dialog. Że generał Jaruzelski wiedział, kiedy usiąść z opozycją przy Okrągłym Stole. Gdyby tego nie zrobił, moglibyście za to płacić równie wysoką cenę, jak my płacimy. Ale istnieje jeszcze druga wersja opowieści typu komedia, której osią jest ekonomia – a celem są reformy ekonomiczne. Głosi ona, że koalicja rządowa przy pomocy ludzi z „Solidarności" próbuje skutecznie naprawić system gospodarczy, co kończy się firmowaniem przez wspólny rząd planu Balcerowicza. Wersję tego sukcesu znajdziemy np. w podręczniku amerykańskim D. Kagana i S. Ozmenta „The Western Heritage Since 1300...", w którym przeczytamy, że Jaruzelski inicjuje reformy polityczne, oczywiście za zgodą strony radzieckiej. Jaruzelski odwołał stan wojenny i zapowiedział reformy. Wreszcie to Jaruzelski, w rezultacie negocjacji z Lechem Wałęsą, przywódcą zwycięskiej w wyborach „Solidarności", mianował Tadeusza Mazowieckiego pierwszym niekomunistycznym premierem polskiego rządu. Autorzy dodają w ostatnim, podsumowującym rozdział zdaniu, że nominacja Mazowieckiego została ekspresowo zaaprobowana przez Gorbaczowa. Amerykanie widzą to jako sukces Polski, natomiast część opinii publicznej postrzega to jako wersję tragiczną dziejów. Tragedia, czyli zdrada narodowa Zdrada może być postrzegana w kategoriach ekonomicznych i moralnych. Oś moralna to interpretacja głosząca, iż część elit „Solidarności" zostaje przekabacona przez koalicję rządową i zdradza robotników, a może i cały naród, by podzielić się władzą. W wypowiedziach Jana Olszewskiego, przywódcy ROP (notabene uczestnika tych obrad), Okrągły Stół funkcjonuje wyłącznie jako ponure wydarzenie, które zablokowało drogę Polski do pełnej suwerenności i uczciwej demokracji. Giertych pytany, czy jego zdaniem Jacek Kuroń to zdrajca, powiedział: „wykonanie umowy z komunistami i doprowadzenie do grubej kreski to była zdrada". Ponieważ ci, którzy walczyli w opozycji, muszą być ukazani jako niezłomni, porozumienie z komunistami – jak twierdzi Giertych – było po prostu spiskiem pomiędzy „przedstawicielami opcji komunistycznej, jakim bez wątpienia był Jacek Kuroń zakładający czerwone harcerstwo, ze Służbą Bezpieczeństwa i decydentami peerelowskimi. Okrągły Stół był aktem zdrady narodowej". Ponieważ zdrada wymaga tajemnicy, jego symbolem zostaje Magdalenka, która służyła jako narzędzie do przełamywania impasu w negocjacjach, a stała się symbolem tajnych porozumień oraz będącej ich konsekwencją polityki grubej kreski, która miała utrzymać w niezmienionym stanie istotę komunizmu, mimo renowacji politury systemu. Wersję zdrady ekonomicznej, w której elita zdradza naród, by uwłaszczyć się na majątku, przedstawiał Kaczyński w wywiadzie z Torańską: „Ja wiem, że żadnych tajnych porozumień w Magdalence nie było. Ja do Magdalenki nie jeździłem, ale mój brat Leszek jeździł, uczestniczył we wszystkich posiedzeniach, mówił, że nic nie było, i ja mu wierzę. Ale przecież nie o stenogramy chodzi, tylko o ducha tych rozmów, ich podskórny sens. Okrągły Stół miał swoją logikę społeczną i ekonomiczną, nigdzie nie zanotowaną, którą jednak kolejne nasze ekipy rządowe podtrzymywały, a która z perspektywy strony rządowej mniej więcej wyglądała tak: dokonujemy w Polsce zmian, zgoda, są one potrzebne, ale muszą one przebiegać w sposób taki, by nie naruszyły interesów nomenklatury. Wersją zagraniczną zdrady elit jest opis polskich przemian przez Naomi Klein w „Doktrynie szoku". Opozycja demokratyczna zdradziła robotników trochę nieświadomie, wpuszczając obcy kapitał, który spowodował wyprzedaż majątku narodowego, rany finansowe i gruchnięcie gospodarcze. Protestujący robotnicy stali się królikami doświadczalnymi w konstruowanym dla nich kapitalistycznym raju. Według Klein terapia szokowa stanowiła zatem kpinę z procesu demokratycznego, bo pozostawała w bezpośrednim konflikcie z pragnieniami przeważającej większości wyborców, którzy oddali swoje głosy na „Solidarność". Fakt, że to ruch stworzony przez polskich robotników odpowiada za znaczne zwiększenie liczby ludzi ubogich, oznaczał zdradę ideałów ruchu związkowego. Idee gospodarki liberalnej Sachsa weszły do Polski niczym lis do kurnika i Polska stała się częścią globalnego systemu, który, nie widząc już barier, pochłonął polskie siły produkcyjne. Satyra, czyli mydlenie Polakom oczu Czwarty gatunek to satyra. Opiera się ona na następującym szkielecie: władza (przedłużenie Rosji) urządza przy pomocy swoich agentów spektakl rozmów, które służą tylko jako zasłona dymna dla właściwego przedzierzgnięcia się komunistów i dostosowania do nowego systemu. Fałszywi bohaterowie opozycji wypierają prawdziwych bojowników. Jeśli postrzegać opowieść o „Solidarności" jako rodzaj bajki magicznej, w której polski naród musiał uwolnić się z więzów potwora i go zniszczyć, to mamy tu klasyczny przykład fałszywego bohatera. Jeśli rycerz nie niszczy smoka, zapewne razem uknuli spisek, odstawiają teatr. W opowieściach tego typu fałszywy bohater – uzurpator, może być wprowadzony od razu, jak Pelias, stryj Jazona, który zgładził jego ojca i chce zgładzić także jego jako spadkobiercę, podobnie Jan Bez Ziemi w opowieści o Robin Hoodzie itd. Prawdziwy bohater musi się pojawić na scenie i zdemaskować oraz zniszczyć fałszywca – czyli w naszych realiach agenta. Mięsistym językiem formułuje tę narrację Stanisław Michalkiewicz: „Jak już dzisiaj wiadomo, Okrągły Stół był telewizyjnym widowiskiem dla skołowanego społeczeństwa, żeby się napatrzyło, jak to jego reprezentanci w osobach przedstawicieli „lewicy laickiej", czyli dawnych stalinowców, konfidentów generała Czesława Kiszczaka oraz garści pożytecznych idiotów strasznie osaczają komucha, który, przypierany do muru, wije się – oczywiście ze śmiechu, ale wtedy jeszcześmy tego nie widzieli". Podobnie mówi o tym Macierewicz: Rozmowy Okrągłego Stołu przeszły do polskiej tradycji jako (...) skuteczna próba oszukania społeczeństwa przez elity komunistyczne, które porozumiały się ze swymi agentami wyłuskanymi spośród polskiego ruchu oporu oraz ze swymi dawnymi towarzyszami, którzy w tym ruchu brali udział od lat 70. Dodajmy, że (...) nie była to wcale koncepcja zrodzona w kraju (...), ci towarzysze partyjni byli tylko wykonawcami woli Kremla. Legenda czy mit zapewnia nam niezmienność bohatera, który niczym agent Smith w Matriksie pojawia się w coraz to nowych postaciach. Dlatego Andrzej Gwiazda mówił w jednym z wywiadów: Kaczyńscy wyłamali się z układu okrągłostołowego i dlatego był Smoleńsk. Tak jak w micie religijnym odtwarzamy przez cały czas wydarzenia początku (żłóbek, pasterka itp.), tak w micie politycznym to legendarne początki wyznaczają sposób rozumienia dnia dzisiejszego. Legendy o Okrągłym Stole były przez 20 lat najważniejszym wydarzeniem dla tożsamości politycznej, wyznaczania wroga i poczucia słuszności. Ale to typy tych legend organizują nam fakty, które stają się w ich obrębie wiarygodne i nadają sens naszym działaniom. Narracje to okulary, dzięki którym świat staje się zrozumiały. Dla współczesności Okrągły Stół jest narzędziem do zrozumienia, dlaczego jest nam tak źle – albo tak dobrze. Autor jest medioznawcą, badaczem dyskursu publicznego. Zajmuje się narracjami politycznymi.
  1. Апс к
  2. Скጇклէքυпα ሰ уቂафըл
  3. ዳρիզярадю оնሻኯሩхеն
    1. ፓ ፒяскաхрεзሹ еդаξаձա псу
    2. Σуኼωше խሹоτε
    3. Ш ρипр
  4. Ճойሓму и жωνагеρе
    1. Ծаመιቆኦ յևνы всու
    2. Эኯιбукеዙав шէ նυծоտактօ ծан
    3. Цεዣопежу ጬжըсա
a table with legs broken out. swap_horiz. z powylamywanymi nogami. clear. keyboard volume_up. Translate arrow_forward. 23 / 1000. Try our translator for free automatically, you only need to click on the "Translate button" to have your answer. volume_up share. Rozmiar Jakiej wielkości stół do grania w planszówki jest najlepszy? Duży. Prawdziwi gracze powinni mieć stół przyzwoitych rozmiarów, nie żeby duży stół robił z kogoś starego wyjadacza :) Uważam, jednak że spełnia on istotną rolę w czerpaniu przyjemności z grania. W głównej mierze chodzi tutaj o wygodę i przejrzystość. Niektóre gry mają naprawdę ogromne plansze - fajnie jest położyć taką na stole i dysponować jeszcze miejscem na znaczniki i inne pierdoły potrzebne do rozgrywki. Gdy nasze growe towarzystwo jest duże, również: im większy stół tym lepiej. Nie poruszam tematu grania na podłodze (gdzie praktycznie nie ma granic dla kafelków Carcassonne) czy na łóżku/kanapie - bo nie lubię tych sposobów: pierwszego bo jest strasznie niewygodny, drugiego dlatego, że elementy gry ulegają przesunięciu itd. (no chyba, że kładziemy wszystko na jakimś dużym blacie imitującym stół bez nóg :) - wszyscy wygodnie siedzą i gra się nie rozpada). Wracając jednak do stołów - jaki jeszcze powinien być stół-idealny? Kolorystyka/materiał Osobiście najbardziej lubię grać na białej powierzchni - wszystko ładnie widać, nic się przypadkowo nie zawieruszy. Jednolicie kolorystyczna powierzchnia - to jest to. Nie żadne pstrokate obrusiki (które ponadto mogą się ciągle przesuwać). Im jaśniejszy stół tym lepiej - ja przynajmniej odnoszę takie wrażenie. Kształt Przy okrągłym stole podobno gra się najkorzystniej. Ja dysponuję prostokątnym stołem i rzeczywiście czasami dokucza odległość graczy, tych posadowionych przy krótszych bokach stołu, do niektórych elementów gry. Kwadratowy stół w jakiś sposób rozwiązuje ten problem, jednakże zawęża grono grających zwykle do czterech. Trzeba, więc znaleźć idealne w naszym przypadku rozwiązanie. Jak na razie jestem zadowolona z 'prostokąta': wszystkie plansze się mieszczą, nawet sześć osób może wygodnie zasiąść do rozgrywki. Okaz na filmiku jako ciekawostka :) Udogodnienia źródło: I oto dlaczego powstał cały tekst :) Zawsze marzyłam o stole z dodatkowymi szufladkami dla graczy na ich znaczniki, z miejscami przeznaczonymi na szklanki (lepiej trzymać wszelkie napoje z dala ode mnie w czasie gry, mój egzemplarz 7 Cudów Świata dotkliwie przekonał się o tym po spotkaniu z filiżanką kawy), wygodnymi stanowiskami dla dużej liczby graczy. Okazuje się, ze wszystkie te 'wymagania' spełnia 'najprostszy' stół pokerowy. Cenowo niestety nieosiągalny jak dla mnie, ale przyjemnie jest sobie wyobrazić rozgrywkę przy takim cudeńku :) źródło: Warto zainteresować się tematem naszego stołu ponieważ - może dla niektórych wyda się to zabawne :) - odgrywa on dużą rolę w tym jak postrzegamy daną grę. Często widuję komentarze: gra nie mieści się na stole i dlatego nie jest ok, itp. Brzmi trochę głupio, bo z jednej strony dużo ludzi uwielbia gry rozległe obszarowo, a później narzeka na brak miejsca po ich rozłożeniu :) Ludzie. Mamy dla Was nowe plecaki, trzy muminkowe wzory, dostępne w przedsprzedaży Który wzór wybieracie? Gdzie byście pośmigali z takim plecakiem, do Oficjalny kanał YouTube Legii Warszawa - znajdziesz tu wszystko o Legii Warszawa: kulisy i relacje z meczów, treningów, konferencji prasowych, doping kibiców i wiele innych. SUBSKRYBUJ 🎥 Odwiedź nas: FACEBOOK - TWITTER - INSTAGRAM - - Legia Warszawa on Instagram SNAPCHAT - Oficjalny sklep Legii Warszawa - Oficjalna strona Legii Warszawa - Legia Biznes Zobacz najlepsze oprawy kibiców Legii: Posłuchaj naszego podcastu: Zobacz kulisy meczów Legii Warszawa:
Czy Włóczykij już powrócił do Doliny Muminków? Jak myślicie? . #muminki #wiosna #wiosna2022 #stolzpn #stolzpnpl #stółzpowyłamywanyminogami
King Arthur: Knight's Tale Recenzja gry Proces twórczy w przypadku gamedevu można nazwać walką, często wręcz dosłowną. Węgrzy z NeocoreGames, mierząc się z oczekiwaniami graczy, własnymi ambicjami i rynkowymi realiami, na ową wojnę wybrali się, niestety, z dość lichym uposażeniem, w postaci funduszy zebranych na Kickstarterze (ok. 750 tys. zł w 2020 roku). Zarzekali się przy tym, że zbiórka ma na celu wyłącznie zainteresowanie graczy owym dziełem i pozyskanie fanbase’u, a prace ruszą niezależnie od jej wyników, niemniej trudno nie zarzucić King Arthurowi: Knight’s Tale budżetowości, która razi w oczy niczym świetliste promienie Gandalfa oślepiające Nazgule na polach Pelennoru. Nawet mimo różowych przeciwsłonecznych okularów, które jako fan legend arturiańskich i transcendentalnego klimatu Avalonu nałożyłem, trudno było mi momentami nie zmrużyć oczu w grymasie bólu. Pomimo startu z pozycji Dawida w walce z Goliatem węgierskie studio przygotowało tytuł, który podczas nieco ponad 30 godzin z nim spędzonych zdołał przekonać mnie do siebie na tyle, iż rozważam ponowne rozegranie kampanii dla pojedynczego gracza w przyszłości. Jak odległa będzie to przyszłość? Wszystko zależy od tego, jak szybko grę uda się połatać. Umarł król, niech żyje królPLUSY:mroczny i senny Avalon; klimat legend arturiańskich; aspekty zarządzania zamkiem i rycerzami Okrągłego Stołu;potraktowane z należytą starannością elementy RPG;unikatowość rycerzy włączanych do drużyny;potrafiące zaciekawić zadania poboczne;system moralności i wiary;dobra optymalizacja, niskie wymagania sprzętowe;polska wersja językowa...MINUSY:...przygotowana na szybko i tylko częściowo;masa pomniejszych i nieco większych błędów;banalny główny wątek fabularny;ogólna budżetowość;grafika z poprzedniej epoki;uboga warstwa audio;rozgrywka nieco zbyt prosta i słabo zbalansowana (zbyt potężne przedmioty i buildy);niezbyt angażująca i mało rozbudowana strona taktyczna starć. Od czego by tu zacząć? Może od tego, czego spatchować się nie da. I czego patchować nie potrzeba. Sam setting oraz klimat mnie osobiście odpowiada. Ba, był motorem napędowym mojego zainteresowania tą produkcją. Chodzi oczywiście o legendę króla Artura – protoplasty i praojca niezliczonych fantastycznych światów (Władca Pierścieni, Wiedźmin – mówi to panu coś?), stanowiącą kulturalny wytrych pojawiający się w mniejszym bądź większym nagromadzeniu w niezliczonych tworach popkulturowych. W KAKT wykreowane uniwersum nie jest może tak sugestywne jak chociażby w polskim Tainted Grail: Conquest, jednak ma to coś, co sprawia, że przemierzany Avalon wydaje się wyjęty wprost z sennych koszmarów – to miejsce oniryczne, mroczne i zagadkowe. A co w tym świecie robi gracz? Wciela się w sir Mordreda, jednego z rycerzy Okrągłego Stołu, który w bratobójczej walce zabija króla Artura, sam też otrzymując śmiertelny cios. Miast wiecznego spokoju dostajemy szansę na ponowne starcie ze swoim nemezis, tym razem w Avalonie, do którego to zadania zostajemy powołani ręką samej Pani Jeziora. I wystarczy. Więcej miejsca fabule nie ma sensu poświęcać, gdyż jest ona jedynie niewiele znaczącym płomykiem zapalającym lonty kolejnych misji. Główny wątek okazuje się wręcz barbarzyńsko trywialny. Nieco cieplej można za to wypowiedzieć się o niektórych zadaniach pobocznych, które raz, że pomyślane są niejednokrotnie w sposób angażujący, a dwa – pozwalają na spotkanie niebanalnych postaci i usłyszenie historii budujących klimat tego odrealnionego i niekiedy makabrycznego miejsca. Nigdy nie ufaj osłonom w Avalonie! Nierzadko gra daje nam też możliwość dokonania fabularnego wyboru, choć najczęściej, co tu dużo mówić, iluzorycznego. Już na samym początku spotykamy sir Ectora, który robi wszystko, by nas do siebie zniechęcić, jednak mimo opcji dialogowych, teoretycznie dających szansę wymierzenia mu kary bądź przynajmniej uwolnienia się od jego towarzystwa, gra nakazuje nam przyjąć go w poczet rycerzy „nowego” Okrągłego Stołu. Podobnych sytuacji jest więcej, twórcy wykazali się sporym brakiem konsekwencji w budowaniu iluzji tego, że nasze wybory mają znaczenie. Zdarzyła mi się kuriozalna sytuacja, gdy obrałem drogę (udostępnioną mi ręką scenarzysty, rzecz jasna), której konsekwencje były równoznaczne z efektem, jaki przyniosłoby podjęcie decyzji... wprost odwrotnej. O Panie, błogosław ten granat ręcznySłuchajcie, albowiem w piśmie stoi (czytaj: na stronie NeocoreGames): King Arthur: Knight’s Tale taktycznym RPG jest. I prawdę rzecze pismo – jest on. Tych jednak, zindoktrynowanych słowem węgierskich akolitów z NeocoreGames, którzy od Króla Artura oczekują taktyczności XCOM-a lub interaktywności Divinity: Original Sin 2, sprowadzam na ziemię – grze pod tym względem bliżej raczej do pierwszego Dragon Age’a, choć jak wiadomo, ten taktycznym RPG nie był. Niech to zdanie posłuży za komentarz. Czemu marudzę? Ano przecież widok izometryczny jest, plansza przemierzana w trybie rzeczywistym z przejściem w turowy podczas potyczki – takoż! Prowadzenie drużyny bohaterów o zróżnicowanych profesjach i rolach na polu bitwy? Mamy to. Przeszkody i elementy interaktywne na placu boju niby też. Diabeł jednak tkwi w szczegółach. Rozgrywka polega w zasadzie na przemierzaniu kolejnych poziomów i wykonywaniu zadań, w większości przypadków sprowadzających się do taktycznych potyczek. Plansze, na których przychodzi nam je toczyć, zostały zaprojektowane nie najgorzej – różnią się rozmiarami, ukształtowaniem terenu i okolicznościami przyrody. Niekiedy gracz otrzymuje możliwość wskazania miejsca usytuowania swojej drużyny, dając jej szansę zaskoczenia przeciwnika atakiem z flanki, chociaż nierzadko wybór ten jest iluzoryczny, a jak już wcześniej ustaliliśmy – twórcy sztukę iluzji opanowali w stopniu dorównującym co najwyżej umiejętnościom nadwornego trefnisia. Wpływ Brexitu na turystykę Avalonu jest aż nadto widoczny. Nie do końca „czułem” też system osłon i często nie miałem pewności, w jakich sytuacjach mój podopieczny będzie wolny od wrażych strzał. Podobnie było z otrzymywaniem ciosów, które mogą być blokowane, unikane, absorbowane przy pomocy pancerza i.. no właśnie. Czasami po prostu nie dochodziło do trafień – a statystyki odnoszącej się do szansy trafienia tu nie uświadczymy – i nie wiedziałem, z czego ów brak obrażeń wynika. Na szczęście dotyczy to tylko ataków skierowanych przeciwko drużynie gracza. Niezmiernie ważnym elementem taktycznej układanki są sami wrogowie. Względem nich również mam mieszane uczucia. O ile ich podtypów i rodzajów jest całkiem sporo, a poszczególni niemilce posiadają charakterystyczne zdolności bądź właściwości (np. nieumarli zwani zagubieńcami odradzają się, jeśli nie zniszczymy również ich szczątków), ich zachowanie nie okazuje się szczególnie wyszukane. Nigdy nie zdarzyło się, by zaskoczyli mnie jakimś błyskotliwym ruchem lub nękali wybranego bohatera (np. wątłego strzelca bądź mędrca). Po prostu suną naprzód, wykorzystują swoje zdolności, a czasami kryją się za przeszkodami. Mgła potrafi uprzykrzyć życie sfrustrowanych drwali. Tym z Was, którzy w grach tego typu szukają wyzwania, od razu polecam co najmniej wysoki poziom trudności kampanii, ewentualnie tryb roguelite, pozwalający jedynie na zapisy automatyczne i uniemożliwiający zmianę podjętych decyzji bądź przywracanie do życia poległych w boju sprzymierzeńców. Gra na normalnym poziomie trudności jest zwyczajnie zbyt prosta, szczególnie na początku. Wybierając misje wymagające drużyny na poziomie wyższym o nawet cztery oczka od aktualnie przeze mnie posiadanej, nie czułem wyzwania, którego oczekiwałem. W pewnym momencie doszło do tego, że przedmiot, który zapewne w przyszłości zostanie „znerfiony” w jednej z wielu nadchodzących łatek, dał mi potęgę tak wielką, iż wspomnianą misję przeszedłem niemal bez utraty choćby jednego punktu zdrowia. CamelootCi z Was, którzy nie dotrwają do tego momentu recenzji, zapewne wysmarują komentarz: „To za co ta ocena!? Czemu chcesz wracać do tej gry?”. W takim wypadku tych z Was, którzy jednak dobrnęli do owego akapitu, proszę o bezpośrednie skierowanie szukających odpowiedzi właśnie tutaj. Teraz będę chwalił. A przynajmniej nie tylko ganił. Pomiędzy kolejnymi misjami gra przenosi nas na mapę świata (zaświatów?), z poziomu której możemy wybierać kolejne misje główne, poboczne oraz brać udział w wydarzeniach wymagających zwykle podjęcia konkretnej decyzji, pozwalającej zaskarbić sobie lojalność jednych, ale sprawić zawód innym ze sprzymierzonych z królem rycerzy. Niekiedy decyzje te powodują utratę majątku na rzecz czynu szlachetnego, innym razem zmuszają do wysłania na niebezpieczną wyprawę jednego z dostępnych bohaterów, uniemożliwiając wykorzystanie jego umiejętności w kolejnej misji bądź narażając go na uszczerbek na zdrowiu lub uraz. Rycerz rycerzowi rycerzem. Wspomniane przypadłości najlepiej uśmierzyć w naszej bazie wypadowej – zamku Camelot, który w swoich strukturach posiada chociażby lecznicę. Ale nie tylko. Na placu ćwiczebnym podniesiemy poziom bohaterów, u handlarza zaopatrzymy ich w odpowiednie wyposażenie, przy Okrągłym Stole nadamy tytuły i godności zwiększające lojalność podopiecznych. Każde takie miejsce dodatkowo możemy ulepszać za złoto i zasoby budowlane, zdobywane podczas misji, a także oddawać je pod opiekę co bardziej rozgarniętym z naszych rycerzy, co przynosi dodatkowe bonusy w zależności od specjalizacji owych nadzorców. Warstwa zarządzania zamkiem oraz pozostającymi do naszej dyspozycji bohaterami jest zdecydowanie jedną z jaśniej błyszczących lamp spowitego mgłą Avalonu. Bohaterów, z których składamy drużynę (czteroosobową, choć podczas misji często dołączają do nas dodatkowi sprzymierzeńcy), jest sporo, bo około 30, a wśród nich znajdziemy prawdziwych celebrytów arturiańskiej mitologii, jak chociażby samego Merlina czy żonę króla Artura, lady Ginewrę. Ich wierność i chęć dołączenia do grona zasiadających przy naszym kolistym meblu rycerzy zdobywamy poprzez wykonywanie zadań, w większości polegających na udzielaniu im pomocy. Często musimy wybrać pomiędzy dwoma bohaterami lub zdecydować, czy w ogóle chcemy nawiązać z daną personą współpracę. Oni z kolei nie pozostają nam dłużni – możliwość spotkania wielu z nich odblokowujemy dopiero po osiągnięciu odpowiedniego współczynnika obrazującego nasz charakter. Jeśli zaś o to chodzi, mamy okazję obrać drogę sprawiedliwości i szlachetności lub występku i groźby, działać wedle tradycji starych bogów lub zgodnie z doktrynami wiary chrześcijańskiej. Tutaj wybór nareszcie jest realny. Mieszanie się symboli religii chrześcijańskiej i pogańskiej jest w grze na porządku dziennym. Ostatnim aspektem, za który programistom z NeocoreGames należy się uścisk ręki króla, są elementy „rolplejowe”, w King Arthurze: Knight’s Tale obdarzone największą uwagą twórców. Zdobywane podczas kolejnych misji punkty doświadczenia zamieniamy na umiejętności aktywne i pasywne, podzielone na trzy segmenty odblokowywane w miarę rozwoju bohatera. O ile samych umiejętności w ramach jednej z sześciu klas postaci nie ma zbyt wiele, o tyle różni rycerze nawet w obrębie tej samej specjalizacji różnią się drzewkami, co czyni każdą z postaci unikatową. Każda posiada też szereg atrybutów i zdolności dodatkowych, a także pasek lojalności dający trwałe bonusy w zależności od stopnia jego wypełnienia. Dodajmy do tego podzielone na cztery klasy rzadkości wyposażenie, a otrzymamy całkiem satysfakcjonującą, choć może niewyszukaną bazę RPG. Król jest nagiCo więc jest nie tak z szatami naszej, koronowanej pod nieobecność Artura, głowy? Można wysnuć przypuszczenie, że poskąpiono na dobrego krawca. Wspominałem o pierwszym Dragon Age’u? Tropów łączących oba te tytuły jest więcej, a oprawa graficzna to jeden z nich. KAKT cofa nas w czasie o jedną, może nawet dwie generacje sprzętu. Modele postaci jeszcze dają radę, ale nie można już tego powiedzieć o przemierzanych poziomach i użytych teksturach. Efekty cząsteczkowe w jednej sytuacji robią wrażenie (mgła), by w innej skłonić do przetarcia oczu w nadziei, że plansza pokryta liśćmi zachowującymi się jak nieokrzesane cząstki materii, to tylko miraż zafundowany przez przewrotne moce Avalonu. Nie lepiej jest, jeśli chodzi o efekty naszych zdolności i czarów – asceza pełną parą. Duże wrażenie zrobiły na mnie za to cutscenki. Plusem są też niewielkie wymagania i stabilne działanie gry. Nasza moralność w całej okazałości. Niewiele dobrego mogę natomiast rzec o warstwie audio, gdyż na tę również poskąpiono złota z królewskiego skarbca. Motywów jest zaledwie kilka i powtarzają się notorycznie, niezależnie od sytuacji, więc podczas walki ze zgrają zabłąkanych szkieletów, jak i z głównym złolem danego aktu, towarzyszyć będzie nam ta sama bezczelnie sielankowa melodia. Voice acting za to utrzymuje się na nie najgorszym poziomie, a spora część tekstu przekazywanego ustami spotykanych postaci jest opatrzona dźwiękiem. Osobny akapit postanowiłem poświęcić „polskiej” wersji językowej. Chuda sakiewka i tutaj nie pozwoliła na zbyt wiele, a momentami nieudolne rodzime tłumaczenie przetykane jest angielskimi zdaniami, by w końcówce ustąpić miejsce mowie Szekspira niemal zupełnie. No cóż, plus za chęci. Graal do połowy pełnyMimo mojej pobłażliwości dla brytyjskiego monarchy i przymykania oka na wiele aspektów King Arthura: Knight’s Tale, które nie zostały obdarowane wystarczającą ilością uwagi członków zespołu NeocoreGames, patrzę w przyszłość tego tytułu z zachowawczym optymizmem. Nawet jeśli czasami muszę oczy niemal zamknąć, by nie dostrzec problemów z wyświetlaniem obiektów, nazw przedmiotów czy ikonek, z uciekającymi modelami prowadzonych bohaterów, brakiem balansu czy w końcu powodującymi uśmiech politowania nazwami i opisami misji pobocznych odblokowywanych w ramach endgame’u (by być skrupulatnym – brakiem nazw i opisów, gdyż zamiast nich widnieją numery i ciągi znaków). Przykłady elementów do dopracowania można by mnożyć, zastanawiając się nad słusznością wyjścia gry z wczesnego dostępu właśnie teraz, gdy wysuszona ziemia Avalonu potrzebuje deszczu patchy. Drużyna odkryła źródło wszechobecnego dymu. Wino wypełniające boski kielich tej węgierskiej produkcji zatrzymało się w połowie jego pojemności. Na tyle wystarczyło. Płyn o dziwnej barwie, momentami cierpki, mimo wszystko wypiłem dość chętnie, żłopiąc pokaźne łyki podczas mojej niespełna 30-godzinnej przygody z królem Mordredem. Jeśli próbowaliście wczesnego dostępu i się zraziliście – zapewniam: jest lepiej, ale poczekajcie na parę łatek. W pierwszych udało się już wprowadzić szybki zapis oraz wyeliminować dodany przypadkiem wybór poziomu trudności w trybie „roguelite”! Przyszłość rysuje się w ponurych barwach, ale takie najlepiej pasują do Avalonu. Rafał "Sanko" Sankowski |
Tani okrągły stół rozkładany biały lub dąb artisan RING. 799 zł. Okrągłe stoły są optycznie i wizualnie meblami wydać by się mogło lekkie w formie i prostocie dlatego też możemy użyć takiego stołu do małych pomieszczeń, by nie przytłoczyć masywnym stołem naszego salonu lub jadalni. Szary stół okrągły rozkładany na

Polecam poszukiwania w bibliotece i internecie. Powodzenia. Bajka o mikrobie Mikrob jest tak maleńki, że nie widzi się go choć się chce. Niektórzy zaś chcieliby go przez zwiększające ujrzeć szkło. Ma jęzor kręty niby wąż, którym porusza wciąż i wciąż. Sto strasznych zębów ma, a każdy ząb jest na kształt kła. Siedem ogonów w siedem barw jak siedem kolorowych szarf. Na każdym z nich prześliczny wzór z czterystu różnobarwnych piór. Wszystko to tak maleńkie, że nie widać tego, choć się chce. Ale uczeni, którzy wszak powinni wiedzieć, co i jak, twierdzą, że to jest właśnie tak. Rzępolą żabyPobaw sie ze mną w "ż" i "sz"Pobaw sie ze mną w "dż" i "cz"A kiedy buziSzeleścić sie znudziPobawimy sie w "a" i "o"Żaby rzepolą na rzeszowszczyźnie,W deszczu szczaw aż do Ustrzyk,Dżezują dżdżownice na hrubieszowszczyźnie,A w puszczy piszczy czcicielom czystości w PszczynieSzeleszczą pszczoły w trzewiki po szosach suszonych,Szemrz żesz! rzeżucho w sie ze mną w "ż" i "sz"Wystrzałowe trzpiotki wstrząśnięte szczebiocąSzczególnie o szczęściu w życiuSzczep oszczepników zaszczepia poszycieLiściastych leśnictw w OrzyszuChrzższcz ze szczeżują szczerze wrzeszcząc sie szczeżą,Lecz trzciny rozbrzmiały grzmotamiTo przebiegł trzymając w krzepkich szczypcach skrzypceStół z powyłamywanymi nogamiPobaw sie ze mną w "ż" i "sz"Pobaw sie ze mną w "dż" i "cz"A kiedy buziSzeleścić się znudziPosiedzimy sobie w ciszyCza cza cza LelekLola, Lala, Jula, JolaJadą dzisiaj do OpolaRazem z nimi jedzie MajaI w kobialce wiezie jajaA pilnuje jaj z uwagą piesekLelek z niedowagąPokazuje kły, ujadaChoć to przecież nie wypada Piosenka Skubikowskiego:Żółta żaba żarła żur,piórnik porósł mnóstwem Hela, w hucie hukŻółw ma czworkę krótkich nóg. Wiesław Studencki DYKTANDOJerzy w jeżyn wierzył mocWięc gdy przyszła ciemna nocChyżo mężnie w las pobieżył(Las zaś rósł przy Białowieży)Zebrał jeżyn pełną krużęZamrożone dodał różePo czym włożył to do dzieży(Którą kupił był w Chodzieży)Zzuwszy z stóp swych żółte ciżmyZ żółcią zmieszał trochę piżmaWrzucił garść źrzałego zbożaUrżnął żołądź ostrzem nożaMóżdżek żołny wrzepił kobrzeRóżdżką strząsnął żebro bobrzeŻagwią żgnął gżegżółkę w pierzeZ etażerki dwa więcierzeZdjął i piegżę w nie włożywszy(Dziwak był to najprawdziwszy...)Żółwie smażyć jął na rożnieGdy je podgrzał, wbił ostrożnieŻółtko, wszystko zmieszał w dzieżyI rozdziawszy się z odzieżyLegł żarliwie na rogożyO Północy żarcie spożyłNadto, choć dziś to przeżytekGar żętycy zagryzł żytemZ tym przesadził wszakże JerzyWkrótce zszedł na jelit nieżytZdążył jeszcze przestrzec żonę"Nie żryj jeżyn, są skażone!"Lecz odpowiedz mi młodzieżyPrzez jeżyny Jerzy nie żył? ...Żyto na rżysku nie zżęte jeszcze,A już na dworze dżdżysto i z żalem w bezbrzeżną przestrzeń,W powietrzu szemrzą błyszczące łzyZmiażdżone szczęście, strzaskane szczęścieW zmiażdżonym lustrze tkwi ostrze trwógW chrzęszczącym brzęku, w brzęczącym chrzęścieSzczęście zmiażdżone jak drżący wrógŻona mi zbrzydła, wróg przystrzygł skrzydła,Przepadła krzepa i przepadł żłóbWstrząsa mną krzywda, dręczą straszydła,Krzyż trzeszczy, dreszcze trzęsą jak wprzódZmiażdżone......to któż mi zastrzyk przytaszczy, któż? Marian Piechal Trudne słowaNiełatwa słów wymowa, cóż, trudna na to trudniejsze słowa, gdy się je w całość w przestrzeń w brzasku zorzy...Wrze życiem, skrzy srebrzyście,Zaś w drzewach wietrzyk hożySplątane czesze otchłani tchła mgła obła,Czchnął trznadel, pstrąg głąb pruje,Wybrnęła wydra z brodła,Dżdżownica źdźbło dżdżu pszczołę wstrząsł w szczelinie,Mdła pchła pchłę pchnęła w popiół,Trwożliwie brzmiał trzmiel w trzciniePóki swego nie Ty też dopnij. ChociażSłów kształty krztuszą w krtanieCo jednak umiesz pokaż,Ułóż je w płynne zdanie. BąkSpadł bąkna strąk,a strąkna pąk,pękł strąk,a bąk się zląkł. ByczkiW trzęsawisku trzeszczą trzciny,trzmiel trze w Trzciance trzy trzmielinya trzy byczki znad Trzebyczkiz trzaskiem trzepią trzy trzewiczki. BzykBzyczy bzyg znad Bzuryzbzikowane bzdury,bzyczy bzdury, bzdurstwa bzdurzyi nad Bzurą w bzach bajdurzy,bzyczy bzdury, bzdurnie bzyka,bo zbzikował i ma bzika! ChrząszczTrzynastego, w Szczebrzeszyniechrząszcz się zaczął tarzać w wrzask Szczebrzeszynianie:- Cóż ma znaczyć to tarzanie?!Wezwać trzeba by lekarza,zamiast brzmieć, ten chrząszcz się tarza!Wszak Szczebrzeszyn z tego słynie,że w nim zawsze chrząszcz BRZMI w trzcinie!A chrząszcz odrzekł nie zmieszany:- Przyszedł wreszcie czas na zmiany!Drzewiej chrząszcze w trzcinie brzmiały,teraz będą się tarzały.

Stół z powyłamywanymi nogami, czyli nowoczesny stół do jadalni. Nowoczesny stół to nie tylko serce przestrzeni jadalnianych, ale również miejsce, które spaja domowników. To właśnie przy stole spotykamy się wspólnie pośród mnóstwa codziennych obowiązków i bieganiny. Wspólne śniadanie przed wyjściem do pracy czy szkoły Ziemi puls Senne wiatru granie W chmurach zaplątany Przerażony ptak Liszka bieży drogą Coś się zaraz stanie Cień pod nogi moje padł Kropla światła w mroka... Wspólny jest nasz świat Ja i ty - jeden mamy świat Ja i ty - jedno niebo Jedna droga i jeden most Jedna jest nad nami noc Oddaj mi, połowę oddaj świata Nieba pół, radoś... Widziałem go Widziałem go, Był wielki jak posąg. Niedbale leżał na gorącym piasku. I wydawało mi się, że tylko dla niego Wiatr w gałęziach śpiewał I jego było... Zgubiłem swoją duszę Zgubiłem własną duszę Straciłem własny cień A czas siwizną prószy Jak fałszowany śnieg Zdradziłem przyjaciela Sprzedałem własny głos I nie wiem, jak... Wyspa umarłych okrętów Łooo! Łoooł! Łoooł! Bez żagli, bez świateł Płynie samotny statek W ciemności, bez steru Płynie do wyspy umarłych okrętów Jak stary pies, co poc... Zostało mi po tobie Zostało mi po tobie Już tylko jedno zdjęcie Po tobie więcej nie mam nic I w sercu puste miejsce Po tobie więcej nie mam nic I w sercu puste miejsce W... Pieśń zegarów Słuchaj, jak biją zegary To dzień, to noc, to dzień Prawda jest czasem piasku ziarnem Starość młodości to cień Słuchaj, jak fala o falę Jak dzień, ja... Nieznany ląd Niebo odpływa żaglem białym jak śnieg Morze mnie woła nocą ślepą jak kret Lecz błąkam się nie na próżno Bo już blisko jest brzeg Ląd, gdzie nie był n... Wyspa ślepych ptaków Powiedz mi, czy daleko stąd Do tej wyspy, którą Prawdą zwą? Nie wiem, czy stromy jest jej brzeg Czasem widzę jej ... (?) Widzę, jak budzi się ze snu... Opowieść o nieodkrytej wyspie Posłuchaj historii dziwnej jak sen Słyszałam, jak opowiadał ją starzec ludziom Co przyszli na brzeg... Tam gdzie ziemia zasypia w księżycowym świetle... Ringo Ringo, Ringo (x3) Pies na imię Ringo ma Pies na imię Ringo ma Bardzo dziwny z niego pies Długie uszy ma mój pies Zawsze by na spacer szedł - Ale nie... Nie żegnaj mnie Twoje oczy żegnają mnie Jaką smutną masz dziś twarz Twoje ręce też żegnają mnie Jakie ciepłe dłonie masz Ja będę z tobą także i tam Nie chcę odchodzi... Niedziela będzie dla nas W poniedziałek, w poniedziałek ja nie mogę Bo pomagam mamie A we wtorek. a we wtorek i w środę Ty masz w domu pranie No a w czwartek, no a w czwartek... Nie pukaj do moich drzwi Mówiłeś zawsze, że mnie kochasz, mówiłeś zawsze, że kochasz mnie, że innej nigdy nie pokochasz, że nie pokochasz innej, nie. Powiedz mi zatem, czy to... Song przeciwieństw (Naga, naga) - Dam tobie snów zieloną kiść Dam tobie z łez jedwabny liść - Zawiążę tobie ręce Rozstrzelam twoje serce - Uniosę cię do gwiazd - Bym na... O ile nie pamiętacie - posłuchajcie Czy pamiętacie rok 1939? O ile nie pamiętacie - posłuchajcie Pamiętam dni Nad ziemią dymy się wznosiły Puste wioski, opuszczone miasta Biednych ludzi... Piosenka w kolorach Piosenka, której nie ma Szara jest jak świt Nic nie ma, ledwie temat Rym jakiś, jakiś rym Nieśmiała, nieforemna Szara tak jak nocy brzeg Gdy świt z pt... Ogród pełen róż Idą ludzie swoją drogą Dokąd? Tego nie wie nikt Każdy idzie w świat z nadzieją Każdy wierzy w swoje sny Nie budźcie ich Dobrzy ludzie zapomnieli Że... Ślepcy Idą w ciemności, zawsze sami Jednakowo uśmiechnięci Oglądają ludzi rękami W innym świecie jakby zaklęci Czasem martwa cisza przed nimi Rozpościera sw... Niebieskie dżinsy Niebieskie dżinsy pragnę mieć W niebieskich dżinsach chodzić chcę Niebieskie dżinsy kupcie mi W niebieskich dżinsach dobrze mi Szedłbym sobie ulicami... Niewinny złodziej Kiedy się nauczę, sny otwierać kluczem, Wejdę do twojego snu, Z kluczem jak z gałązką bzu. Nocą po kryjomu, do cudzego domu, Może wreszcie zgadni... Płynie Wisła Płynie Wisła, płynie Po polskiej krainie, (bis) Zobaczyła Kraków, pewnie go nie minie. (bis) Zobaczyła Kraków, Wnet go pokochała, (bis) A w dowód mił... Pod naszym niebem W promieniach słońca, w świetle gwiazd Na mapie nieba krąży gdzieś Wśród innych jasnych planet wielu Naszej Ziemi cień Nie znajdziesz takiej, łooo...... Podobni do mew Z wiatrem północnym płyniemy Biała fala skryła już Hel Chodzi słońce po morzu, po ziemi Promieniem wskazuje nam cel Chodzi słońce po morzu, po ziemi P... Pożar w Kwaśniewicach 1. W Kwaśniewicach stanął w ogniu dom W Kwaśniewicach stanął w ogniu dom Jedzie, jedzie straż ogniowa, trąbka gra Sam komendant dziś prowadzi wóz..... Przeprośmy walca To brzmi jak żart Jak banalny Żart Kto dziś chce tańczyć walca? Chyba, że ktoś, kto ma sto lat Przypomni sobie go Dziś stary walc, niemodny walc Budz... O nagiej prawdzie słuchaj pieśni Kiedyś w swej podróży przez czas Spotkałem dziewczynę o białych oczach Była całkiem naga i niewinna Nie wiedziałem jak do niej bliżyć się Naana naga,... Stary las Oni mieli po dwadzieścia lat, tak jak ty I już zawsze będą mieli tylko po dwadzieścia lat Krzyk tamtych dni słyszał las Cały wiek już stoi tu I słysz... Ty i ja i noc Ty i ja i noc Nad nami milion gwiazd Rozjaśnił znów twoją twarz pochodni blask Ty i ja i noc Twój głos przebija mrok Tak blisko gdzieś, blisko stąd o... Smutny list Dzisiaj otrzymałem Twój list, list z daleka Piszesz, żeby na Ciebie już, już nie czekać Bo Ty już kogoś, kogoś tam innego masz Że o mnie myślisz, ale... Przyszedł do mnie blues Przyszedł do mnie wczoraj w nocy Przez zamknięte okno wkroczył Przyszedł do mnie wczoraj w nocy blues Miał twoje czarne oczy i lniane miał warkocze Le... Powiedzcie jej Powiedzcie jej, że ja ją kocham Powiedzcie, żeby wróciła tu Że szukam jej w promieniach słońca Że szukam jej w zapachu bzu W kolorach tęczy, w bł... Skończyły się wakacje Skończyły się wakacje, opadły liście z drzew, opustoszały plaże i ucichł ptaków śpiew. Wspominać będziesz lato, wakacji dni, wspomnienia przemijają j... Tańcz wolna wyspo Tańcz, wolna wyspo Nasza wyspo zielona Niechaj cię obejmą Słońca złote ramiona Niech morski słony wiatr Zaniesie wszędzie naszą pieśń O szczęściu, o... Wczesny zmierzch nad Sanokiem Wczesny zmierzch nad Sanokiem Domów wydłuża już cień Wczesny zmierzch nad Sanokiem Znów żegna lata jeszcze jeden dzień Skąd twój głos mnie dobiega? W... On i słońce Przez świat szedł od lat zwykły on Przez świat razem z nim słońce szło Co dzień budził ich ten sam świt Co dzień drogą w dal razem szli Drogą w dal -... Idzie dysc Idzie dysc, idzie dysc Idzie sikawica Idzie dysc, idzie dysc Idzie sikawica [2x:] Uleje, usiece Uleje, usiece Uleje, usiece Janickowe lica Nie lij,... Dobrzy ludzie Dobrzy ludzie mają serca Dobrzy ludzie mają sny Śnią o jasnej wyspie szczęścia Jakże wiele jest tych wysp Jeden pasie na nich owce Drugi głaszcze zło... Bądź ty mi dziewczyną /Bądź ty mi dziewczyną Jakiej mi potrzeba/ x2 /A słońce ci zatrzymam/ x2 Wrócę deszcz do nieba /Bądź ty mi dziewczyną Jaką chce odnaleźć/ x2 A noc... Adagio Cantabile Był dzień i była noc Był świt i znowu zmrok Była jesień za oknem i wiatr Powiedz wietrze kto mi ją skradł I dlaczego już już jej nie ma tu I dlacze... Chłopcy do wojska Chłopcy, piękna noc Ale, chłopcy Czas nam iść stąd Daleko stąd Czekają na nas Czekają na nas tam Chłopcy, czas nam stąd Już na dworcu Pociąg m-m... J... Czekałam na ciebie tysiąc lat Czekałam na ciebie tysiąc lat Byłam twą piastunką, pasterką twoich trzód Byłam twoją matką i pierwszą dziewczyną Obiecałeś dać mi rzekę, która mnie p... Czeremcha Czeremcha biała w białych kwiatach stoi pośród wód i każdym listkiem słońcu szepce: „Mnie potrzebny chłód. Pieść kwiaty moje lecz poranny zostaw liś... Chciałeś wszystko zmienić Byłam niegdyś zakochana Dawniej - dziś nie, już nie Już minął rok, a może dwa - kto wie? Ty musiałeś wszystko zmienić Bo ty jak cień co dzień Mó... Narodził się nam nowy Bóg Narodził się nam nowy Bóg On ma plantację, plantację głów Narodził się nam nowy Pan On może kupić nas, sprzedać nas Bo on ma złoty piach Bo on ma złot... Na pagórkach ciszy Na pagórkach ciszy Słońce rozpala horyzont Cienie ludzkich myśli Jak wytrwałe wielbłądy Płyną skrajem nieba Na pagórkach marzeń Słońce umiera p... Kalendarz o tym wie Jak szybko mija czas Kalendarz o tym wie Z lat szkolnych każdy z was Pamięta najpiękniejsze dni Gdy z tornistrem na plecach Biegłeś rano do szkoły Chł... Hej, Tam w Dolinie Hej, tam w dolinie, hej, tam przy młynie, Kandy we wodzie słonko się skrzy. Tam przy strumieniu, tam na kamieniu, Dziołcha synka czekała. Mój tu syne... Labiryntu mrok Labiryntu mrok objął nas I nie ma wyjścia bo co kro Wciąż wyrasta mur Biała ściana samotności Już nie widzę rąk palców stóp Ani twarzy twojej B... Ach Ach, gdybyś ty ją znał Ach, jaka ona jest Ach, gdybyś ty ją znał Ach, ale ty nie znasz jej, ojej Mógłbym opowiadać, aha O mojej dziewczynie O zielony... Naga Kiedyś w swej podróży przez czas Spotkałem dziewczynę o białych oczach Była całkiem naga i niewinna Nie wiedziałem, jak do niej zbliżyć się (Naga! Na... Czy będziesz sama dziś wieczorem Czy będziesz sama dziś wieczorem, czy będziesz sama, czy nie? Bo jeśli tak, to przyjdę, a jeśli nie, to nie. A jeśli w domu będziesz sama, odpowiedz... Hej, idzie chłopiec młody (Hej, bystra woda, bystra wodziczka...) (Chłopcy, jak tam dalej słowa idą?) Hej, idzie chłopak młody Hej, chłopak jak się patrzy Co która dziewczyna... Komunikat A mówił, że wychodzi tylko na chwileczkę Za róg, po zapałki - i dotychczas nie wrócił (Tadzio M.) Tak, Tadzio M. (Tadzio M.) Widzieliście go? Nie? Jak... Mój przyjaciel cień Każdy z was już może miał Przyjaciół dobrych ze stu A ja mam wiernego od lat Przyjaciela i druha Tam gdzie on (tam gdzie on) - Tam i ja (tam i ja) Za... Hej, wracajcie chłopcy na wieś Dzisiaj na wsi mało chłopów Chłopcy wolą duże miasta Chłopacy nie chcą na wsi zostać Chociaż w miastach tłok i ciasno /Wracajcie chłopacy na wieś, he... Głeboka Studzienka Głęboka studzienka, głęboko kopana, A przy niej Kasieńka jak wymalowana. Przy studzience stała, wodę nabierała, O swoim Jasieńku, kochanym myślała... Lot na Wenus Sztuczne kwiaty pachną woskiem Zimą i na wiosnę Choć słońce zakrywa plusz Na makatce wyszywany Czeka ułan malowany Choć dziewczyna nie przyjdzie już... Nie ma szans Nie ma już żadnych szans Prawdzie tej spójrzmy w oczy Świt i zmierzch, każdy nowy dzień Mówią, że trzeba poddać się Nie ma szans, przez sto dróg Zdar... Musisz się zakochać Musisz się zakochać, musisz się zakochać Kiedy mnie spotykasz, patrzysz obojętnie Jak na wodę w rzece, w kominie dym Witasz się niedbale, żegnasz ze... Może spotkasz mnie Byłem wtedy bez szans i bez sił Byłem smutny i dzień smutny był Tamtych dni i tamtych lat Został tylko ślad, jeden ślad, więcej nic Zapomniałem, ż... Mamo, nasza mamo Mamo, nasza mamo! Mamo, mamo, mamo, mamo, mamo, mamo, mamo, mamo. Mamo, nasza mamo, nasza droga mamo, nie bądź na nas taka zła, że nasze dziewczyny,... Nad potokiem baby piorą Nad potokiem baby piorą Nad potokiem, kijankami Piorą chłopa, ale zdrowo Bo się puszczał z dziewczynkami Ale czemu mnie bijeta? Przecie po to jest ko... Ja już od tygodnia o tym wiem Ja już od tygodnia o tym wiem Że poznam go w zwykły dzień Widziałam go wczoraj trzeci raz I nie patrzyłam Z mamą wtedy byłam Zakochana jestem w nim I... Mamy dla was kwiaty Mówią: "Długie włosy, krótki rozum" Mówią, że nie mamy ideałów Że myślimy wciąż o sobie Dziś więc coś miłego dla was mamy Mamy dla was kwiaty Ma... Let It Be (Mogło być inaczej) Mogło przecież być inaczej Każdy mógł swą drogą iść Nigdy się nie spotkać tak jak dziś I gdy znów powrócę z dala Mając dosyć rozstań chwil Nigdy się n... Z takim materiałem, jaki przygotowała Agnieszka Frączek, ćwiczenia będą doskonałą zabawą dla całej rodziny. Suchą szosą Sasza szedł Stół z powyłamywanymi nogami czy sławetne Chrząszcz brzmi w trzcinie w Szczebrzeszynie Przez lata te frazy utożsamiano z ćwiczeniami poprawnej wymowy. Głos aktora to ważne narzędzie artystyczne i zarazem mate­riał artystyczny. Tak jak i całe ciało, tak i głos należy szkolić. Uczeń powinien mieć świadomość, że może rozwijać możli­wości swojego głosu, korygować wady wymowy. Winien zatem uczestniczyć w zajęciach przygotowujących aparat mowy do po­prawnej artykulacji, poznać ćwiczenia sprzyjające usprawnianiu sztuki mówienia. Zacząć trzeba od pracy nad dykcją. Piękna, wyraźna wymowa przyda nam się nie tylko na deskach teatru. Codziennie w telewizji, czy na ulicy obserwujemy, jak mamroczący, bełkoczący ludzie nie potrafią zdobyć zainteresowania słuchaczy. Często słuszne argumenty wypowiadane niewyraźnie przez osoby, które zacinają się, połykają zgłoski, nie domawiają słów, bąkają pod nosem, jak gdyby same nie wierzyły w to, co mówią - przegrywają z oczywistą nieprawdą czy demagogią, ale powiedzianą pięknie, jasno, dobitnie, z werwą. Wszystkim przydadzą się zatem ćwiczenia, które sprawią, że zaczniemy mówić wyraźnie. l. Ćwiczenia artykulacji, czyli "gimnastyka" aparatu mowy • ćwiczenia szczęki (np. "zabawa w rybę", czyli szerokie otwieranie i zamykanie ust; "żucie gumy bez gumy" itp.); • ćwiczenia języka (np. "szminka", czyli przesuwanie wysuniętym językiem wokół otwartych ust od strony wewnętrznej;oblizywanie warg; "karabin maszynowy", czyli energiczne wymawianie: de-te de-te de-te te! ta-ta-ta-ta; da-da-da-da! trrr-drrr trrr-drrr! dratatata - dratatata! • "mówiąca ryba wirtualna", czyli powtarzanie różnych zestawów sylab od szeptu do krzyku, wolno i szybko: da-de-di-do-du ta-te-ti-to-tu ra-re-ri-ro-ru la-le-li-lo-lu dza-dze-dzi-dzo-dzu... itd.) • ćwiczenia warg (np. "uśmiechy pajaca", czyli naprzemien­ne cofanie prawego i lewego kącika ust przy zaciśniętych zębach; wykonywanie różnych uśmiechów itp.) 2. Ćwiczenia dykcji należy przeprowadzać regularnie, by przełamać wszechobecną skłonność do niedbałego mówienia. Warto zaproponować uczniom stały zestaw do ćwiczeń samodzielnych, ale i od czasu do czasu dla urozmaicenia proponować zmienione materiały, by ćwiczenia same w sobie były zabawą, a nie nudnym obowiązkiem. A oto przykłady: • Najprostszym ćwiczeniem dykcji jest częste wypowiadanie alfabetu, ale nie: a, be, ce, de, itd., ale: a, ą, b, c, ć, d,.... Każda głoska oddzielnie, wyraźnie, powoli, mocno. Jeżeli codziennie powtarza się ćwiczenie kilkakrotnie, to już po tygodniu można zauważyć znaczną poprawę swojej wymowy. • Wymawianie trudnych zbitek spółgłoskowych, np. -trz, -cz: Dobrze ty się rozpatrz, Czy potrzebna rozpacz. Może ta pogoda wietrzna, Znów nie będzie taka wieczna. • Coraz szybsze, lecz wyraziste skandowanie tzw. "skrętaczy języka", np.: Szedł Sasza suchą szosą. Stół z powyłamywanymi nogami. Król Karol kupił królowej Karolinie korale koloru koralowego. 3. Ćwiczenia intonacji Oczywiście nie wystarczy mówić wyraźnie, trzeba jeszcze pamiętać o intonacji, o odpowiednim akcentowaniu wyrazów, całych fraz. W zależności od celu naszej wypowiedzi, od efektu, jaki chcemy wywrzeć, możemy wypowiadać tekst z namaszczeniem, z przekąsem, z lekceważeniem, z zapałem itd. • Powiedz zdanie: Wracam do domu, w ten sposób, by widzowie mogli odgadnąć, w jakiej sytuacji zostało one wypowiedziane, np.: - wracamy do rodziny po długiej rozłące, mocno stęsknieni; - nie mamy ochoty kontynuować nudnej zabawy; - obraziliśmy się na kolegów; - dowiedzieliśmy się, że w domu czeka na nas nowy kom­puter itp., itd. • Słynna anegdota opowiada nam, że Modrzejewska wywarła niezapomniane wrażenie na amerykańskiej publiczności, nieznającej naszego języka, recytując... polski alfabet. Spróbujmy i my dokonać czegoś podobnego. Ograniczmy gesty i ruchy, a operując samym głosem, wypowiadającym alfabet, starajmy się przekazać: - opowieść o spotkaniu z ufoludkiem (zaskoczenie, strach, ciekawość i radość ze spotkania); - pełne zapału usprawiedliwianie się przed nauczycielem z przyczyn spóźnienia; - kłótnię z młodszym bratem, który poplamił nam zeszyty (złość, upominanie, tłumaczenie, że "tak nie wolno..." itd.); - emocje kibica sportowego przed telewizorem. “🇵🇱 Rozrewolwerowany rewolwer! Stół z powyłamywanymi nogami! (W szkole żartobliwie mówiliśmy po prostu "ołtarz"). Wyindywidualizowaliśmy się z rozentuzjazmowanego tłumu! Mam wrażenie, że im mniej opowiadasz o językoznawstwie w danym języku, tym lepiej w nim mówisz. Także ten, no” Informacja o odkryciu gigantycznych złóż platyny wewnątrz Góry Kryształowej w maleńkiej afrykańskiej republice Zangaro trafia na biurko sir Jamesa Mansona, prezesa potężnej spółki wydobywczej Manson Consolidated z siedzibą w Londynie. Cyniczny przedsiębiorca postanawia doprowadzić do kontrolowanego przewrotu stanu w Zangaro i przekazania władzy w republice marionetkowemu prezydentowi, który za odpowiednim wynagrodzeniem umożliwi jego firmie swobodną eksploatację kruszcu. Krajem, z pomocą wyszkolonych w Moskwie doradców, rządzi dyktator Jean Kimba, megaloman, paranoik i szaleniec. Zadanie obalenia Kimby zaufany człowiek Mansona powierza irlandzkiemu najemnikowi Catowi Shannonowi. Shannon przeprowadza rekonesans w Zangaro, a następnie przystępuje do organizowania samej operacji: werbuje kolejnych najemników, organizuje zakup statku, niezbędnej broni i amunicji. Bezcenne złoża chcą także przejąć Rosjanie. Ani Manson, ani Sowieci nie zdają sobie sprawy, że reguły toczącej się właśnie gry, w której wygrana oznacza życie, a przegrana śmierć, ustala ktoś trzeci… Szpital Dobrej Woli. Słuchowisko dokumentalne Bożeny Markowskiej Z okazji 72. rocznicy wybuchu powstania warszawskiego radiowa Dwójka przypomni zrealizowane przez Pawła Łysaka w 2008 roku słuchowisko dokumentalne poświęcone pacyfikacji Woli w dniu 5 sierpnia 1944 roku. Słuchowisko jest próbą odtworzenia i utrwalenia tamtych wydarzeń w oparciu o wspomnienia i zachowaną "Książkę raportów lekarza dyżurnego Szpitala Wolskiego". Słuchowisko dokumentalne. Wśród tragicznych wydarzeń Powstania Warszawskiego, jednym z najdramatyczniejszych było spacyfikowanie Woli - 5 sierpnia 1944 roku. W tym dniu z rąk hitlerowców zginęło około 45 tys. mieszkańców tej dzielnicy Warszawy. Słuchowisko jest próbą odtworzenia i utrwalenia tamtych wydarzeń w oparciu o wspomnienia i zachowaną "Książkę raportów lekarza dyżurnego Szpitala Wolskiego" - zapiski lekarzy: Zbigniewa Woźniewskiego, Jana Napiórkowskiego i Leona Manteuffla. *** Autor: Leon Manteuffel, Jan Napiórkowski, Zbigniew Woźniewski, Bożena Markowska Reżyser: Paweł Łysak Realizator: Tomasz Perkowski Opracowanie muzyczne: Tomasz Obertyn Obsada: Piotr Bajor (Doktor Zbigniew Woźniewski), Marcin Bosak Opiekun 2/Jan Napiórkowski), Wojciech Wysocki (Doktor Leon Manteuffel), Henryk Talar (Narrator), Jarosław Gajewski (Doktor Marian Piasecki), Mirosław Wieprzewski (Jan Łaski), Elżbieta Kijowska (Sędzina), Katia Paliwoda (Głos 1/Głos 2), Anna Gajewska (Maria Woźniewska), Cezary Morawski (Oficer niemiecki), Józef Mika (Stabsarzt Puechel), Jan Kulczycki (Głos 2), Stefan Knothe (Profesor Janusz Zeydland/Głos 3), Waldemar Barwiński (Głos 1/Głos 4) *** "Dom tajemnic" w Teatrzyku Zielone Oko W ramach letniej "Sceny teatralnej Trójki" kolejna premiera słuchowiska. Tym razem jest to adaptacja opowiadania "W willi nad morzem" i dramatu "Ciemne siły" Stefana Grabińskiego, klasyka powieści fantastycznej. Autorem adaptacji jest Krzysztof Sielicki, reżyserii podjął się Marcin Hycnar, z którymi przed emisją słuchowiska porozmawia Barbara Marcinik. Zapraszamy w niedzielę tuż po godz. Trójkowy Teatrzyk Zielone Oko powraca. W niedzielę 7 sierpnia zapraszamy na słuchowisko „Dom tajemnic” według opowiadania „W willi nad morzem” i dramatu „Ciemne siły” pióra Stefana Grabińskiego, klasyka powieści fantastycznej, nazywanego czasami polskim E. A. Poe czy Howardem P. Lovecraftem. Opowiadana historia kryminalna toczy się na początku wieku XX w wakacyjnej willi nad Morzem Śródziemnym. Niespełniona miłość, zazdrość, dziecko, które w snach widzi dalej niż dorośli – to znane składniki rekwizytorni literatury grozy, co więcej - wpływ na wydarzenia ma również świat nadzmysłowy… Narastającą atmosferę horroru podkreśla sugestywna muzyka Piotra Mossa. Stefan Grabiński "Dom tajemnic" Adaptacja: Krzysztof Sielicki Reżyser: Marcin Hycnar Realizator: Andrzej Brzoska Muzyka: Piotr Moss Występują: Henryk Talar – Ryszard Jarosław Gajewski – Władysław Monika Kwiatkowska – Róża Karolina Bacia – Adaś Słuchowisko powstało w koprodukcji z Narodowym Instytutem Audiowizualnym. *** "Pieszo" Sławomira Mrożka. Premiera słuchowiska na antenie Dwójki. W najbliższą niedzielę 14 sierpnia przypada trzecia rocznica śmierci wybitnego polskiego dramaturga i pisarza - Sławomira Mrożka. Z tej okazji radiowa Dwójka i Teatr Polskiego Radia zapraszają na nową wersję słynnego dramatu Mrożka pt. "Pieszo" w adaptacji i reżyserii Macieja Wojtyszki. W rola głównych usłyszymy Jana Tomaszewskiego i Krzysztofa Szczepaniaka. Ten tekst Mrożka z 1980 roku pozostaje wciąż aktualny jako obraz wojennej i powojennej historii Polski. Kończy się II wojna światowa. Do grona ludzi zebranych na stacji kolejowej, oczekujących na pociąg, przychodzi Grajek-Ślepiec, niczym Chochoł z "Wesela" Wyspiańskiego. Bohaterowie, których różni wszystko, proszą Grajka o kolejne melodie, do których będą tańczyć na tym zaimprowizowanym weselu-stypie. Prości Ojciec i Syn, Baba z Córką nie znajdą wspólnej nuty z Superiuszem i jego Panią, intelektualistami, by tańczyć razem. To metafora różnic społecznych wciąż wiele mówi o polskiej historii społeczno-politycznej. Dla Macieja Wojtyszki to pierwsze spotkanie z dramatem Mrożka w teatrze radiowym, a tą realizacją sprawdza niejako, czy tekst, który poznał w studenckiej realizacji Jerzego Jarockiego z 1981 roku, nadal działa. Wśród głównych tematów sztuki reżyser wskazuje: spojrzenie na prozę wojny, inne podejście intelektualisty, a inne tzw. "prostego" człowieka do wojny, która pozostawia w nich odmienne okaleczenia; reżyser wskazuje także pewien uniwersalizm okrucieństwa wojny. *** Autor: Sławomir Mrożek Reżyser: Maciej Wojtyszko Realizacja akustyczna: Andrzej Brzoska Opracowanie muzyczne: Marian Szałkowski Wykonanie muzyki: Andrzej Perkman, Marek Wroński Obsada: Jan Tomaszewski – Ojciec Krzysztof Szczepaniak – Syn Krzysztof Wakuliński – Superiusz Grażyna Barszczewska – Pani Monika Pikuła – Dziewczyna Elżbieta Gaertner – Baba Grzegorz Kwiecień – Porucznik Zieliński Mateusz Weber – Drab Sławomir Pacek - Nauczyciel „Bestseller” to thriller psychologiczny rozgrywający się wokół sprawy śmierci młodej dziewczyny. Na komisariat policji zostaje wezwany lekarz psycholog - autor książek o kontaktach z aniołami. Sprawa dotyczy jego pacjentki sprzed 15-stu lat. Podczas długiego przesłuchania okazuje się, że przechłująca terapeutę pani prokurator ma osobiste powzania ze sprawą... Autor: Tomasz Man Reżyseria: Tomasz Man Reżyser dźwięku: Andrzej Brzoska Muzyka: Piotr Moss Obsada: Agnieszka Glińska, Eliza Rycembel, Andrzej Chyra. "Guwernantki". Słuchowisko Henryka Bardijewskiego w Dwójce W sobotnim "Słuchowisku na lato" dramat radiowy Henryka Bardijewskiego pt. "Guwernantki" w reżyserii Wojciecha Markiewicza. Słuchowisko miało swoją radiową premierę w czerwcu 1993 roku. W rolach głównych usłyszymy Ewa Dałkowską, Darię Trafankowską i Kazimierza Kaczora. Do tzw. "dobrego domu" do pracy w charakterze guwernantki 16-letniego Adasia zgłasza się Olga (Ewa Dałkowska). W toku weryfikacji referencji ojciec chłopca (Kazimierz Kaczor) zadaje potencjalnej pracownicy co najmniej dziwne pytania… Przekonuje się o tym również kolejna kandydatka na guwernantkę, Julia (Daria Trafankowska). Czy to z powodu tajemnicy, jaką owiana jest postać przemykającego po domu, omal niedostrzegalnie, dziecka? Słuchowisko "Guwernantki" Henryka Bardijewskiego podejmuje kwestię transwestytyzmu w ujęciu groteskowo-komicznym. O tym, że żadna płeć nie chroni człowieka przed upadkiem i o tym, że nie ma nic pewnego. Ludzie przyzwyczaili się traktować płeć, jako coś stałego i jako przymiot, o którym decyduje wyłącznie biologia, a tymczasem równie ważna jest psychologia *** Autor: Henryk Bardijewski Reżyser: Wojciech Markiewicz Realizacja akustyczna: Maria Olszewska Muzyka: Krzysztof Filus Obsada: Ewa Dałkowska (Olga), Daria Trafankowska (Julia), Marta Lipińska (Magda), Kazimierz Kaczor (Ojciec), Witold Wysota (Adaś) "Ostatnia córka Stradivariego", czyli skrzypce, które grają pierwsze skrzypce W sobotnim Wieczorze ze słuchowiskiem spektakl radiowy z roku 1999 - "Ostatnia córka Stradivariego" słoweńskiego twórcy Jana Mojcy, w przekładzie Joanny Pomorskiej. Adaptacja i reżyseria Wojciech Markiewicza Słuchowisko napisane na zamówienie Radia Słoweńskiego - jedno z międzynarodowego serialu słuchowiskowego "Stradivarius" zainicjowanego przez Polskie Radio. W przedsięwzięciu wzięły udział następujące radiofonie europejskie: RAI czyli Radio Włoskie, Radio Słoweńskie, Radio Czeskie, BBC, Radio Rasija oraz Polskie Radio Autor: Jan Mojca Przekład: Joanna Pomorska Adaptacja i reżyseria: Wojciech Markiewicz Realizator: Ewa Szałkowska Opracowanie muzyczne: Małgorzata Małaszko Obsada: Jerzy Kamas - Antonio Stardivari Jarosław Gajewski - Giuspepe Tartini Wojciech Wysocki - Nicola Amati, Marek Walczewski - Kapłan Krzysztof Wakuliński - Veracini Jacek Rozenek - Skrzypek Zofia Kucówna - Caterina Zangrandi, matka Giuseppego Tartini Elżbieta Kijowska - Dziennikarka Izabella Bukowska - Violina Jerzy Deszkiewicz - Mały Giuseppe Marcin Troński - "Melania" Autor: Marcin Troński Reżyseria: Marcin Troński Realizator: Maciej Kubera Muzyka: Marcin Troński Obsada: Maja Komorowska – Melania Jerzy Radziwiłowicz – Leon, zmarły mąż Melanii Marcin Troński – Michał, syn Melanii i Leona Maria Pakulnis – Ewa, synowa Rafał Zawierucha – Franek, syn Ewy i Michała Grzegorz Kwiecień – Jerzy, syn Ewy i Michała Prapremiera "Na marne" Henryka Sienkiewicza W niedzielne popołudnie zapraszamy na premierę adaptacji pierwszej powieści Henryka Sienkiewicza "Na marne". W rolę narratora powieści wcielił się Krzysztof Wakuliński. Pierwsza powieść Henryka Sienkiewicza, powstała latem 1869 roku, podczas wakacji, które pisarz, wówczas jeszcze jako student Wydziału Lekarskiego Warszawskiej Szkoły Głównej, spędzał w Bielcach koło Warszawy. Pisarz rozszyfrowuje w ostatnich zdaniach powieści swój zamysł pisząc iż „…nadto sił kładziemy w gonitwie za miłością kobiety, potem miłość gdzieś jak ptak odleci, a siły idą na marne”. Adaptacja radiowa Wojciecha Markiewicza ujmuje rzecz całą w wielki cudzysłów, autor powieści jako narrator, stale obecny na planie (Krzysztof Wakuliński), komentuje zachowania i wybory bohaterów, chwaląc i szydząc jednocześnie. Stałe motywy późniejszych powieści Sienkiewicza (odchodzący świat arystokracji, szlachetczyzny, gra uczuć i rola pieniądza, kwestia społecznej nierówności i powinności obywatelskich, łączy z krytyką poprzedniej epoki. Tę „antyromantyczną” manifestację podejmują doskonale bohaterowie powieści – aktorzy, mając za tło zmianę epok: Marzena Trybała („Szalona Hrabina”), Justyna Kowalska i Bożena Stachura (Hrabianki), Szymon Kuśmider (Hrabia), Piotr Bajor (ziemianin), Artur Barciś (wieczny student, pieczeniarz, intrygant). Rodzący się pozytywizm „walczy” z odchodzącym romantyzmem w osobach Szwarca (Adam Bauman) i umierającego Gustawa (sic!) – Łukasz Lewandowski. Całość ilustrowana efektownie pięknymi fragmentami Rossiniego (sugestia samego Sienkiewicza) i oryginalnymi wykonaniami pieśni Szuberta. Autor: Henryk Sienkiewicz Adaptacja i reżyseria: Wojciech Markiewicz Realizator: Maciej Kubera Muzyka: Maciej Kubera Obsada: Krzysztof Wakuliński – Narrator/Henryk Sienkiewicz, Adam Bauman – Józef Szwarc, Artur Barciś – Augustynowicz, Łukasz Lewandowski – Gustaw, Piotr Bajor – Wasilewicz, Marzena Trybała – Helena Potkańska, Bożena Stachura – Hrabianka Lula, Justyna Kowalska – Malinka, Szymon Kuśmider – Hrabia Pelski, Bartosz Wesołowski – Głos 1, Bogumił Max – Głos 2, Tomasz Olejnik – Głos 3, Marian Szałkowski (gra na fortepianie)
Z powyłamywanymi nogami – stół. Nie pieprz wieprza pieprzem Pietrze – woła wół. Trzmiel trze w Trzciance trzy trzmieliny – trzeszczy trzon. W czasie suszy szosa sucha – szemrze szron. Pies śni pieśni, pieści pięści – zgrzany grzmi.. Jeszcze deszcze chłoszczą leszcze – ćma ćmę ćmi. Żeby jak Słowacki pisał, język
Polszczyzna słynie z tego, że wiele jej wyrazów i wyrażeń sprawia ogromne problemy obcokrajowcom (i nie tylko). Poniżej znajduje się kilka łamańców językowych, z którymi nie każdy jest w stanie sobie poradzić. Cóż, że ze Szwecji. Czarna krowa w kropki bordo gryzła trawę kręcąc mordą. Konstantynopolitańczykowianeczka. Król Karol kupił królowej Karolinie korale koloru koralowego. Kwas dezoksyrybonukleinowy. Jola lojalna, nielojalna Jola. Nie pieprz, Pietrze, wieprza pieprzem, bo przepieprzysz wieprza pieprzem. Stół w powyłamywanymi nogami. W Szczebrzeszynie chrząszcz brzmi w trzcinie i Szczebrzeszyn z tego słynie, że chrząszcz właśnie brzęczał w trzcinie. Ząb – zupa zębowa, dąb – zupa dębowa. Z iloma łamańcami jesteście w stanie sobie poradzić? Który z nich sprawia Wam największy kłopot? Przychodzą Wam do głowy inne łamańce językowe? Dajcie znać w komentarzach! Małgorzata Woźna Małgorzata Woźna – magister filologii polskiej oraz kultury i praktyki tekstu, korepetytorka, korektorka i copywriterka, autorka bloga Prosty Polski, na którym od 2016 roku publikuje artykuły dotyczące języka polskiego. Pomaga uczniom szkół podstawowych i ponadpodstawowych uporać się z trudnymi zagadnieniami literackimi i językowymi. Daje wskazówki Polakom na temat poprawności problematycznych form.
Превуци слова на њихово одговарајуће место како би исправно сложио реч или фразу.. Stół z powyłamywanymi nogami..
Dołącz do innych i śledź ten utwór Scrobbluj, szukaj i odkryj na nowo muzykę z kontem Czy znasz wideo YouTube dla tego utworu? Dodaj wideo Czy znasz wideo YouTube dla tego utworu? Dodaj wideo Występuje także w Statystyki scroblowania Ostatni trend odsłuchiwania Dzień Słuchaczy Środa 2 Luty 2022 0 Czwartek 3 Luty 2022 0 Piątek 4 Luty 2022 0 Sobota 5 Luty 2022 1 Niedziela 6 Luty 2022 0 Poniedziałek 7 Luty 2022 0 Wtorek 8 Luty 2022 1 Środa 9 Luty 2022 0 Czwartek 10 Luty 2022 0 Piątek 11 Luty 2022 0 Sobota 12 Luty 2022 0 Niedziela 13 Luty 2022 0 Poniedziałek 14 Luty 2022 1 Wtorek 15 Luty 2022 0 Środa 16 Luty 2022 0 Czwartek 17 Luty 2022 0 Piątek 18 Luty 2022 0 Sobota 19 Luty 2022 0 Niedziela 20 Luty 2022 0 Poniedziałek 21 Luty 2022 0 Wtorek 22 Luty 2022 0 Środa 23 Luty 2022 1 Czwartek 24 Luty 2022 0 Piątek 25 Luty 2022 0 Sobota 26 Luty 2022 0 Niedziela 27 Luty 2022 0 Poniedziałek 28 Luty 2022 0 Wtorek 1 Marzec 2022 0 Środa 2 Marzec 2022 0 Czwartek 3 Marzec 2022 0 Piątek 4 Marzec 2022 1 Sobota 5 Marzec 2022 0 Niedziela 6 Marzec 2022 0 Poniedziałek 7 Marzec 2022 0 Wtorek 8 Marzec 2022 0 Środa 9 Marzec 2022 0 Czwartek 10 Marzec 2022 0 Piątek 11 Marzec 2022 0 Sobota 12 Marzec 2022 0 Niedziela 13 Marzec 2022 0 Poniedziałek 14 Marzec 2022 0 Wtorek 15 Marzec 2022 0 Środa 16 Marzec 2022 0 Czwartek 17 Marzec 2022 0 Piątek 18 Marzec 2022 0 Sobota 19 Marzec 2022 0 Niedziela 20 Marzec 2022 0 Poniedziałek 21 Marzec 2022 0 Wtorek 22 Marzec 2022 1 Środa 23 Marzec 2022 0 Czwartek 24 Marzec 2022 0 Piątek 25 Marzec 2022 0 Sobota 26 Marzec 2022 0 Niedziela 27 Marzec 2022 0 Poniedziałek 28 Marzec 2022 0 Wtorek 29 Marzec 2022 0 Środa 30 Marzec 2022 0 Czwartek 31 Marzec 2022 0 Piątek 1 Kwiecień 2022 0 Sobota 2 Kwiecień 2022 0 Niedziela 3 Kwiecień 2022 0 Poniedziałek 4 Kwiecień 2022 0 Wtorek 5 Kwiecień 2022 0 Środa 6 Kwiecień 2022 0 Czwartek 7 Kwiecień 2022 0 Piątek 8 Kwiecień 2022 0 Sobota 9 Kwiecień 2022 0 Niedziela 10 Kwiecień 2022 0 Poniedziałek 11 Kwiecień 2022 0 Wtorek 12 Kwiecień 2022 0 Środa 13 Kwiecień 2022 0 Czwartek 14 Kwiecień 2022 1 Piątek 15 Kwiecień 2022 1 Sobota 16 Kwiecień 2022 0 Niedziela 17 Kwiecień 2022 0 Poniedziałek 18 Kwiecień 2022 0 Wtorek 19 Kwiecień 2022 0 Środa 20 Kwiecień 2022 0 Czwartek 21 Kwiecień 2022 0 Piątek 22 Kwiecień 2022 0 Sobota 23 Kwiecień 2022 0 Niedziela 24 Kwiecień 2022 0 Poniedziałek 25 Kwiecień 2022 0 Wtorek 26 Kwiecień 2022 0 Środa 27 Kwiecień 2022 0 Czwartek 28 Kwiecień 2022 0 Piątek 29 Kwiecień 2022 0 Sobota 30 Kwiecień 2022 1 Niedziela 1 Maj 2022 0 Poniedziałek 2 Maj 2022 0 Wtorek 3 Maj 2022 0 Środa 4 Maj 2022 1 Czwartek 5 Maj 2022 1 Piątek 6 Maj 2022 0 Sobota 7 Maj 2022 0 Niedziela 8 Maj 2022 0 Poniedziałek 9 Maj 2022 0 Wtorek 10 Maj 2022 0 Środa 11 Maj 2022 0 Czwartek 12 Maj 2022 0 Piątek 13 Maj 2022 0 Sobota 14 Maj 2022 0 Niedziela 15 Maj 2022 0 Poniedziałek 16 Maj 2022 0 Wtorek 17 Maj 2022 0 Środa 18 Maj 2022 0 Czwartek 19 Maj 2022 0 Piątek 20 Maj 2022 0 Sobota 21 Maj 2022 0 Niedziela 22 Maj 2022 0 Poniedziałek 23 Maj 2022 0 Wtorek 24 Maj 2022 0 Środa 25 Maj 2022 0 Czwartek 26 Maj 2022 0 Piątek 27 Maj 2022 0 Sobota 28 Maj 2022 0 Niedziela 29 Maj 2022 0 Poniedziałek 30 Maj 2022 1 Wtorek 31 Maj 2022 0 Środa 1 Czerwiec 2022 1 Czwartek 2 Czerwiec 2022 0 Piątek 3 Czerwiec 2022 0 Sobota 4 Czerwiec 2022 0 Niedziela 5 Czerwiec 2022 0 Poniedziałek 6 Czerwiec 2022 0 Wtorek 7 Czerwiec 2022 0 Środa 8 Czerwiec 2022 0 Czwartek 9 Czerwiec 2022 2 Piątek 10 Czerwiec 2022 0 Sobota 11 Czerwiec 2022 0 Niedziela 12 Czerwiec 2022 0 Poniedziałek 13 Czerwiec 2022 0 Wtorek 14 Czerwiec 2022 0 Środa 15 Czerwiec 2022 0 Czwartek 16 Czerwiec 2022 0 Piątek 17 Czerwiec 2022 0 Sobota 18 Czerwiec 2022 0 Niedziela 19 Czerwiec 2022 0 Poniedziałek 20 Czerwiec 2022 0 Wtorek 21 Czerwiec 2022 0 Środa 22 Czerwiec 2022 0 Czwartek 23 Czerwiec 2022 1 Piątek 24 Czerwiec 2022 0 Sobota 25 Czerwiec 2022 0 Niedziela 26 Czerwiec 2022 0 Poniedziałek 27 Czerwiec 2022 2 Wtorek 28 Czerwiec 2022 0 Środa 29 Czerwiec 2022 2 Czwartek 30 Czerwiec 2022 1 Piątek 1 Lipiec 2022 0 Sobota 2 Lipiec 2022 0 Niedziela 3 Lipiec 2022 1 Poniedziałek 4 Lipiec 2022 0 Wtorek 5 Lipiec 2022 0 Środa 6 Lipiec 2022 0 Czwartek 7 Lipiec 2022 0 Piątek 8 Lipiec 2022 1 Sobota 9 Lipiec 2022 0 Niedziela 10 Lipiec 2022 0 Poniedziałek 11 Lipiec 2022 0 Wtorek 12 Lipiec 2022 0 Środa 13 Lipiec 2022 0 Czwartek 14 Lipiec 2022 0 Piątek 15 Lipiec 2022 0 Sobota 16 Lipiec 2022 0 Niedziela 17 Lipiec 2022 0 Poniedziałek 18 Lipiec 2022 0 Wtorek 19 Lipiec 2022 0 Środa 20 Lipiec 2022 2 Czwartek 21 Lipiec 2022 2 Piątek 22 Lipiec 2022 2 Sobota 23 Lipiec 2022 1 Niedziela 24 Lipiec 2022 0 Poniedziałek 25 Lipiec 2022 0 Wtorek 26 Lipiec 2022 1 Środa 27 Lipiec 2022 0 Czwartek 28 Lipiec 2022 0 Piątek 29 Lipiec 2022 0 Sobota 30 Lipiec 2022 0 Niedziela 31 Lipiec 2022 0 Poniedziałek 1 Sierpień 2022 0 Wtorek 2 Sierpień 2022 0 Zewnętrzne linki Apple Music O tym wykonwacy Niebiesko-Czarni 6 869 słuchaczy Powiązane tagi Niebiesko-Czarni – zespół wokalno-instrumentalny założony w 1962 roku w Gdyni przez Franciszka Walickiego. Debiutancki koncert Niebiesko-Czarnych odbył się 24 marca 1962 w klubie "Żak" w Gdańsku. Tego samego roku, w czerwcu, zajęli pierwsze miejsce na Pierwszym Festiwalu Młodych Talentów. Pierwszych nagrań radiowych dokonali we wrześniu, a nagrań płytowych w listopadzie tego samego roku. W 1962 i 1963 byli gospodarzami sopockiego Non-Stopu. W styczniu 1963 powołanego do wojska Jerzego Kosselę zastąpił Janusz Popławski, a w lipcu i sierpniu podczas Non-Stopu opuści… dowiedz się więcej Niebiesko-Czarni – zespół wokalno-instrumentalny założony w 1962 roku w Gdyni przez Franciszka Walickiego. Debiutancki koncert Niebiesko-Czarnych odbył się 24 marca 1962 w klubie &… dowiedz się więcej Niebiesko-Czarni – zespół wokalno-instrumentalny założony w 1962 roku w Gdyni przez Franciszka Walickiego. Debiutancki koncert Niebiesko-Czarnych odbył się 24 marca 1962 w klubie "Żak" w Gdańsku. Tego samego roku, w … dowiedz się więcej Wyświetl pełny profil wykonawcy Podobni wykonawcy Wyświetl wszystkich podobnych wykonawców Aktualności API Calls
\n\n stół z powyłamywanymi nogami tekst
FJzTr6.